գրողուցավ

Հարգելի կորոնոաֆուտբոլասերներ, վայրկյանաչափի սլաքը շարունակում է իր սահուն ու անկասելի ընթացքը նույն շրջանաձև ուղեծրով, իսկ

Ամպրոպի սարսափելի գոռոցը լսեցի՞ք անցած գիշեր… Հա, չէ՞։ Կարգին վախենալու էր։ Վեր թռա՝ առաջին հերթին

Տանս նստած վայելում եմ փոքրիկ նվագախմբի շեփորի հնչյունները։ Հավանաբար նախկինում փակ դահլիճում էին նվագում ծերերի

Ֆրանկֆուրտի բնակչությունը 755 000 է։ Չգիտես ինչպես վրիպել է Դանիայի իշխանությունների աչքից, որ երկու շաբաթ

Կորոնաֆուտբոլի ամեն պասից հետո մտածում եմ, որ ֆսյո, էլ հնարավոր չի մի բան գրել, որ

Մեկ, երկու, մեկ, երկու… Ինչ-որ հիմար սովորություն է դարձել հաշվել ոտնաձայներս, մանանավանդ երբ դրսում եմ

Մինչ ես պատրաստվում եմ հերթական պասին, նամակ եմ ստանում առ այն, որ Ֆրանկֆուրտը վերադառնում է

– Այն մարդիկ, որ անցյալ տարի մահացել են այլ հիվանդություններից, այս տարի մահացել են կորոնավիրուսից,-

Հարավալբիոներեն մի լավ արտահայտություն կա՝ “to live on borrowed time”: Բառացի թարգմանությամբ՝ կնշանակի «ապրել պարտք

Հիշողության գինը Դպրոցի ճանապարհը միշտ նույնն էր՝ քարքարոտ, վարի գնացած ասֆալտի կտորտանքներն այս ու այն

Ազնիվ խոսք, էսպես որ գնա՝ ֆուտբլոտս ֆուտբոլ կդառնա։ Պասերից մեկը ինձ հիշեցրեց ՀամՓարց պապիին (ինձ