Գիր

Երկրի վրա այնքան լուռ է, որ աստղեր են ընկնում։  Մեր սրտում մենք կրում ենք մեր

/վավերագրական, փորձարարական պատմվածք-էսսե/ *** լռություն՝ ողջերիԳԵՐԵԶՄԱՆՈՑ։ *** Երկրորդ դասարան էի, երբ իմացա մեր քաղաք տեղափոխվելու մասին։

Մի օր խմելով ընկա ու կյանքից հետ մնացի: Հետ ընկածների խաժամուժի մեջ ինչ տեսակի մարդ

Փետրվարյան կիսատաք, կիսացուրտ եղանակ է: Մթամած ամպերը կախվել են՝ պատրաստ պայթելու ու մեզ անձրևահեղեղով ողողելու:

Կյանքիցս քանի գարուն էր անցել ու նույնքան  աշուն, ամառ ու ձմեռ։ Անկախանում էինք՝ չգիտեմ ինչից

-Վերա՞, ի՞նչ եղավ քեզ, – վեր թռավ Սամվել պապը ու արագ թեքվեց դեպի կինը, որը

Մեռելը և ես դուրս եկանք տնից ու ծխախոտ վառեցինք: Ես նայեցի նրան. իսկական դիակի տեսք

Սեփական բախտի հետ հաշտություն կնքած, չգիտես որ պայմանագրով, չգիտես ինչից ելնելով, չգիտես կոնվենցիայի որ նորմի

Չար են, չէ՞, օրերը, չկա խաղաղություն, ու երկրագունդը կորցրել է կարծես իր անդորրը․․․Երևի արևն է

Ողբ տաճարի Nessun maggior dolore che ricordarsi del tempo felicene la miseria Dante Alighieri “Inferno”

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ԾԱՐԱՎ Չուզեցի խաբվիլ մանկությանս օրեն.Կեղծիքը ահն էր, սարսափն էր կյանքիս.Պատրանքբերու մեջ ապրիլ վատորենՄիշտ մերժեց,

Այդ ես եմ անհաղթ Այդ ես եմ անհաղթ, հսկում ձեզ վրա երգով հոգեթով.Այդ ես եմ