Arpi Voskanyan

Երկրի վրա այնքան լուռ է, որ աստղեր են ընկնում։  Մեր սրտում մենք կրում ենք մեր

/վավերագրական, փորձարարական պատմվածք-էսսե/ *** լռություն՝ ողջերիԳԵՐԵԶՄԱՆՈՑ։ *** Երկրորդ դասարան էի, երբ իմացա մեր քաղաք տեղափոխվելու մասին։

Մի օր խմելով ընկա ու կյանքից հետ մնացի: Հետ ընկածների խաժամուժի մեջ ինչ տեսակի մարդ

Փետրվարյան կիսատաք, կիսացուրտ եղանակ է: Մթամած ամպերը կախվել են՝ պատրաստ պայթելու ու մեզ անձրևահեղեղով ողողելու:

Երբ Համո Սահյանը կամ Հովհաննես Գրիգորյանը գրում են պեյզաժային բանաստեղություններ, ի՞նչ նրանք նկատի ունեն․․․ Թե

Կյանքիցս քանի գարուն էր անցել ու նույնքան  աշուն, ամառ ու ձմեռ։ Անկախանում էինք՝ չգիտեմ ինչից

-Վերա՞, ի՞նչ եղավ քեզ, – վեր թռավ Սամվել պապը ու արագ թեքվեց դեպի կինը, որը

Լուսանկարը երկու դար առաջ սկսված տեխնիկական առաջընթացի առաջնեկներից է: Ինչպես էլեկտրականությունը փոխեց գիշերվա ու ցերեկվա

(Գրություն՝ զետեղված «Անտերուդուս» գրքի կազմի վրա) Նախաբաններն ու վերաջաբանները լինում են երկու տեսակի՝ նրանք, որ

Մեռելը և ես դուրս եկանք տնից ու ծխախոտ վառեցինք: Ես նայեցի նրան. իսկական դիակի տեսք

Երբ խորհրդային միությունը փլուզվեց, իհարկե, մեր պատմությունը վերաշարադրելու անհրաժեշտություն առաջացավ։ Ամենահիշարժանը Ռաֆայել Իշխանյանի և Ուլուբաբյանի

Սեփական բախտի հետ հաշտություն կնքած, չգիտես որ պայմանագրով, չգիտես ինչից ելնելով, չգիտես կոնվենցիայի որ նորմի