Գլխավոր

2020 թվականի նոյեմբերյան մի սովորական օր մարդը նստեց գնացքի երկու տեղանոց նստարանին: Այդ նստարանները վագոնի

Մանկապարտեզի երեխաներն այդքան էլ լավ չէին հասկացել հանդեսի տեքստերը, որովհետև դրանք տեղը տեղին խճողված էին

Մեր տունը լիքը ճամպրուկ ու պայուսակ է, շարժվելու տեղ չկա։ Մենք գնում ենք։ Չգիտեմ՝ ուր

Ֆեյսբուքյան բանավեճերում ակտիվ որոշ լեզվաբաններ ու այլ հումանիտարներ այսօր հաճախ բարբառներն ու բարբառախոսներին են պաշտպանում

Նախաբան և ամփոփում Զինե Մամոյանի «Հեկե Դուկե» վեպը, համոզված եմ, դուր կգա ընթերցողին, որովհետև հիասքանչ

*** Աշունն առաջ չի գնում,որքան էլ հին պատերազմը մաշվում է․․․Ոչ մի պատկերացում նրանց գնալու և

Քնա՞ծ եմ: Քնած եմ։ Քնած եմ, օ՜, էնպես անուշ։ Միզելս գալիս է։ Ճար չկա՝ զարթնում

Ընկճախտի հաղթահարման լավագույն դեղամիջոցը հումորն է, ասում են դասականները։ Երբ վրա է հասնում հուսահատության մռայլ

Ժամանակն է ընդունել, որ համավարակն ընդմիշտ փոխել է մեր կենսակերպը: Այժմ մարդկությունը պիտի իսկապես դժվար

Սովետական դպրոցը լավն էր, ուսուցումն ասես դրված էր ռելսերին ու հանգիստ գնում էր իր հունով։

– Քեռի,- Արաքսը վազելով եկավ ու կպավ Վահանին, աչքերն արցունքոտ էին:– Հայկոն ասում է՝ էս

Թխսի պես՝ տաքությունը պահելու համար թեյնիկին նստեցրած տիկնիկի նման, լայնազատ հանդերձանքի մեջ ու մոտը կանգնած