թիմային վեպ

Բյուրակն Իշխանյան Կանոններ, կանոններ, կանոններ։ Աշխատանքի, կինոթատրոն, լողավազան, սրճարան, սուպերմարկետ, պաղպաղականոց ու ընդհանրապես ամեն տեղ

Անահիտ Հայրապետյան Տասնմեկ մետրանոց։ Լարված եմ։ Կանգնած եմ դարպասի դիմաց մեն մենակ՝ պրկված մկաններով, ակնախորշերից

Ժաննա Հայրապետյան Ես ժաննան եմ, ազգանունս` Հայրապետյան։ Իմ անուն-ազգանունը ոչինչ չի տա ձեզ։ Հենց հիմա,

Գրիգոր Գրիգորյան Ես Գրիգորն եմ։ Ես Կորոնաթիմի խաղացող եմ։ Ես սիրում եմ այս խաղը։ Սիրում

Հովիկ Աֆյան Սքարփիոնս, ավելի ճիշտ կարիճ դեմքով նստել էի պահեստայինների նստարանին ու Դավիթ Տուրաշվիլիի «Ջինսի

Իզաբելա Ավետյան -Ահա և վերջ,- ասաց մի ծեր և իմաստուն ձի, տեսնելով առաջին ավտոմեքենան։              -Ահա և

Հարգելի կորոնոաֆուտբոլասերներ, վայրկյանաչափի սլաքը շարունակում է իր սահուն ու անկասելի ընթացքը նույն շրջանաձև ուղեծրով, իսկ

Ամպրոպի սարսափելի գոռոցը լսեցի՞ք անցած գիշեր… Հա, չէ՞։ Կարգին վախենալու էր։ Վեր թռա՝ առաջին հերթին

Տանս նստած վայելում եմ փոքրիկ նվագախմբի շեփորի հնչյունները։ Հավանաբար նախկինում փակ դահլիճում էին նվագում ծերերի

Ֆրանկֆուրտի բնակչությունը 755 000 է։ Չգիտես ինչպես վրիպել է Դանիայի իշխանությունների աչքից, որ երկու շաբաթ

Կորոնաֆուտբոլի ամեն պասից հետո մտածում եմ, որ ֆսյո, էլ հնարավոր չի մի բան գրել, որ

Մինչ ես պատրաստվում եմ հերթական պասին, նամակ եմ ստանում առ այն, որ Ֆրանկֆուրտը վերադառնում է