Միխայիլ Զոշչենկո

Ասում են, որ Ամերիկայում  մեկ անձին տարեկան հասնում է քսանհինգ կիլո թուղթ։ Այ քեզ բան։

Երեկ ճաշարանում նապաստակ կերա։ Ոչինիչ, կերվավ։ Սկզբում, սակայն, քանի որ անսովոր էր, մտածեցի, որ վրաս

Զարմանալի էին մարդիկ ապրում նախկինում: Ասենք, հարյուր տարին երկար ժամանակ չէ, բայց տեսեք, թե ինչ

Երեկ, գրողը տանի, մազ էր մնացել՝ ուշանամ գործից։ Կարևորը՝ ժամանակին դուրս եկա։ Թեյ խմեցի։ Իջնում

Անկեղծ ասած, ես տանն եմ նախընտրում հիվանդ պառկել։ Ինչ խոսք, հիվանդանոցում միգուցե ավելի լուսավոր է

Օրերս գնացի պահեստ։ Վառելափայտ գնելու: Կես սաժեն կաղամախի առա ու դառնացած մտածում եմ. «Կացին էլ

Մի մուրացկան սովորություն էր դարձրել այցելել ինձ։ Աժդահա տղա էր, ծունկը ծալեր, տաբատի կարերը կտրաքեին,

Լիտվական գնացքը երբեք արագ չի գնում։ Կամ էնտեղ ճանապարհը թույլ չի տալիս, կամ  շատ սեմաֆորներ

Դատավորը ուշադիր նայում է մեղադրյալներին. Նրանք երկուսն են՝ մարդ ու կին։ Ինքնաթոր օղի՝ ցքի քաշողներ։

Վաճառական Երեմեյ Բաբկինից թռցրել էին նրա ջրարջենուց մուշտակը: Վաճառական Երեմեյ Բաբկինը լացուկոծ կապեց, ողբ դրեց.

Ես, իհարկե, խմող մարդ չեմ։ Եթե խմում էլ եմ, շատ քիչ, քաղաքավարությունից կամ էլ, երբ