Խանդութ Թորոսյան/Յաբախտի
Մեծանալով թվում է, թե չափված ու ձևված ենք դառնում ու ավելի համբերատար։ Բայց համբերատար դառնալով,
This is an optional category description
Մեծանալով թվում է, թե չափված ու ձևված ենք դառնում ու ավելի համբերատար։ Բայց համբերատար դառնալով,
— Մտե՛ք, երիտասա՛րդ, անցեք առաջ։ — Բայց ես երիտասարդ չեմ։ — Տեսնում եմ կնճիռները, հպարտանալու
Մի օր խմելով ընկա ու կյանքից հետ մնացի: Հետ ընկածների խաժամուժի մեջ ինչ տեսակի մարդ
Փետրվարյան կիսատաք, կիսացուրտ եղանակ է: Մթամած ամպերը կախվել են՝ պատրաստ պայթելու ու մեզ անձրևահեղեղով ողողելու:
Կյանքիցս քանի գարուն էր անցել ու նույնքան աշուն, ամառ ու ձմեռ։ Անկախանում էինք՝ չգիտեմ ինչից
-Վերա՞, ի՞նչ եղավ քեզ, – վեր թռավ Սամվել պապը ու արագ թեքվեց դեպի կինը, որը
Մեռելը և ես դուրս եկանք տնից ու ծխախոտ վառեցինք: Ես նայեցի նրան. իսկական դիակի տեսք
Սեփական բախտի հետ հաշտություն կնքած, չգիտես որ պայմանագրով, չգիտես ինչից ելնելով, չգիտես կոնվենցիայի որ նորմի
Չար են, չէ՞, օրերը, չկա խաղաղություն, ու երկրագունդը կորցրել է կարծես իր անդորրը․․․Երևի արևն է
Ձեռնափայտս եմ կորցրել։ Ավելի ճիշտ՝ չեմ հիշում, թե ուր եմ այն դրել։ Կորցնելն ավելի անկանխատեսելի
Չեմ հիշում ՝ գարուն էր, ամառ, թե աշուն։ Բայց ձմեռ չէր։ Դուռը թակեցին։ Դուռը շատ
Ասում են, որ Ամերիկայում մեկ անձին տարեկան հասնում է քսանհինգ կիլո թուղթ։ Այ քեզ բան։