Պատերազմ Արցախում

Դատարկ է քաղաքը։ Օդը ծանր է շնչվում։ Քայլում ես ազատ, բայց անազատութան մեջ։ Երկնքից շնչահեղձությունն

Առավոտյան ժամը տասին Սոնան դուրս եկավ տնից, արագ-արագ քայլելով անցավ փողոցն ու կանգ առավ միրգ-բանջարեղենի

Դեռ երկար նրան կտանջեն մղձավանջները: Նա սարսափահար վեր կթռչի, մի ակնթարթ ուղեղում միաձուլված կառկայծեն  սարսափելի 

* * * «Թողեք տանեմ իմ խաչը,- ասում է,- թողեք, զի դեռ մինչև վերջ չեմ

Արդեն մի քանի շաբաթ է՝ Ուրիշի երազը գլխումս շարունակում եմ ապրել։ Ես քարշ եմ տալիս

Շուշի, Հադրութ, Մեհրիբան, Լաչինը՝ Քարվաճառ, Նիկոլ, բայրաքթար, Հայաստան, Էրդողան, Ջեբրայիլ, չէ՛՝ Ջրական, Պուտին, Բաքու, զգետնել,

Մարդու ճանապարհներն անիմանալի են։ Ապրում ես, ապրում ու մի օր դուրս գալիս մեծ աշխարհ։ Նույն

Ռուսական բանակից մնացած սովորության ուժով նրանց մալադոյ էին անվանում: Խորհուրդ կար այդ բառի մեջ` ջերմությունից

Տերևաթափ, ծածկիր ինձ անտրտունջ, թող մոռանա օրը գոյությունս ունայն, ցավս թաղիր խաշամիդ թմբիրի տակ նեխող.

Անսովոր էր ամեն ինչ` թե՛ չդադարող կրակահերթերը, թե՛ վառոդի թունդ հոտը և թե՛ օդում ծանրացած

2020 թվականի նոյեմբերյան մի սովորական օր մարդը նստեց գնացքի երկու տեղանոց նստարանին: Այդ նստարանները վագոնի

*** Աշունն առաջ չի գնում,որքան էլ հին պատերազմը մաշվում է․․․Ոչ մի պատկերացում նրանց գնալու և