Մարինա Գևորգյան

Այդ օրվա մասին շատ բան չէր հիշում, չէր էլ կարող․ ընդամենը երկու տարեկան երեխա է

*** Իմ որդին առաջին դասարանցի է,ամեն առավոտ նրան ուղեկցում եմ դպրոց՝ուսման, հեքիաթի, հույսերի ճանապարհով․․․Այդպես ինձ

Առավոտյան ժամը տասին Սոնան դուրս եկավ տնից, արագ-արագ քայլելով անցավ փողոցն ու կանգ առավ միրգ-բանջարեղենի

Դավիթը, Կարոն, Նարեկը, Էդգարն ու Լևոնը մի թաղում էին մեծացել, միասին ավարտել դպրոցը, և նույն

Արամ հոպարի մինուճար տղա Արան դպրոցում ո՛չ վարքով փայլեց, ո՛չ գիտելիքով ,  բայց գյուղի՝ էն

-Արո, ալո, բարլուս, լսում  ե՞ս,- հազիվ լսելի շշնջոցը Արուսին միանգամից արթնացրեց։ -Այ պնդուկ, դու խի՞

Շնչառության պես կամացուկ ճռճռում էին հին մայթի տախտակները։  Օրդինսկում  դեռ պահպանվել են այդպիսի փայտյա մայթերը։

Ու՞ր դնել աթոռը:Բոլոր պատերը խիտ դասավորված են: Դուռ-սպասքապահարան, հեռուստացույց, պատուհան, զգեստապահարան, բազմոց-մահճակալ, ոտնակով  կարի մեքենա 

Աշնան վերջին օրերին Գյումրիում անձրևները չէին դադարում։ Երբ երկինքը վերջապես որոշում էր շունչ քաշել, աղավնապահ

*** Այստեղ զինվորը խրամատում հիշում է ծնկած օրորերգող մորը, և թշնամու գնդակը  անցնում է կողքով,

Ալեքսեյ Բորզենկոն ռուս ռազմական լրագրող է, թեժ կետերից լուսաբանել է առաջին եւ երկրորդ չեչենական պատերազմները,

*Ես հաղթանակիդ լուրը պիտի լինեիու սփռվեի աշխարհով…Ու կփարատվեինցավերը ամիս ու կես մխացող,կսպիանային վերքերը՝ հողի ու