գրողուցավ

Մեռելը և ես դուրս եկանք տնից ու ծխախոտ վառեցինք: Ես նայեցի նրան. իսկական դիակի տեսք

Հաճախ, իսկ ավելի ստույգ՝ միշտ, գրոհին հետևում է նահանջը, և երբեք՝ հաղթանակը, որովհետև հաղթանակը միշտ

Պարոն Կարպիսը 1947 թվականի ներգաղթյալներից էր:  Աստծո ամեն առավոտ Կարպիսն անիծում էր այն շոգենավը, որ

Ստելը եւ խաբելը թվում են անտարբերելի։ Բայց ակնհայտ է, որ ստելը մտավոր է, խաբելը՝ պերֆորմատիվ,

Վանեցի, Եղեռնից մազապուրծ Սրբուհի տատս տաճկահայերեն էր խոսում: Փոքր էի, չէի հասկանում: Ասում էր․  –

1. Ես վերադառնում եմ անցյալ,տեսնում եմ պատերազմ բաց աչքերով,տղաները ընկնում են հերոսաբար,տղաների արյունը ներկում է

«Պարադոքսալիստը» հրապարկվել է Ֆ․ Դոստոեւսկու «Գրողի օրագիրը» մոնոամսագրում (1876 թ․, ապրիլ), որում նա հանդես էր

-Բա էդ ակորդեոնն ո՞ւր ես տանում,- ասաց զինկոմիսարիատի երիտասարդ սպան: – Միանգամից երեւում ա, որ

Ձիգ Առավոտ կանուխ շանթ դասընկերուհիս խրամատների թարմ օդով խուժում է ներս։ Անահիտ, խրամատներում էի, Անահիտ, տես զինվորներս

ԽՍՀՄ փլուզումը, ապա նաև այդքան բաղձալի անկախության հաստատումը Հայաստանում նոր իրականություն և իրավիճակ բերեց իր

Աշնանային երկար գիշերներից մեկն էլ ահա դանդաղ լուսանում էր։ Հեռուստացույցը ողջ գիշեր չէր անջատվել, լուրերի

Մթության մեջ ափերս չէին երևում, բայց «մազոլներս» մրմռում էին, մատներս ներսից տաքացել ու զարկերակի նման