Անահիտ Հայրապետյան/Ավագ սերժանտ Մանյա, սարերը քեզ պահապան
Ձիգ Առավոտ կանուխ շանթ դասընկերուհիս խրամատների թարմ օդով խուժում է ներս։ Անահիտ, խրամատներում էի, Անահիտ, տես զինվորներս
Ձիգ Առավոտ կանուխ շանթ դասընկերուհիս խրամատների թարմ օդով խուժում է ներս։ Անահիտ, խրամատներում էի, Անահիտ, տես զինվորներս
Անահիտ Հայրապետյան Տասնմեկ մետրանոց։ Լարված եմ։ Կանգնած եմ դարպասի դիմաց մեն մենակ՝ պրկված մկաններով, ակնախորշերից
Տանս նստած վայելում եմ փոքրիկ նվագախմբի շեփորի հնչյունները։ Հավանաբար նախկինում փակ դահլիճում էին նվագում ծերերի
Մինչ ես պատրաստվում եմ հերթական պասին, նամակ եմ ստանում առ այն, որ Ֆրանկֆուրտը վերադառնում է
-Ա, չէ, Աբո, հինչ ըս ասում, է,- հակաճառում է մայրս հորս,- մեր շենումն էլ ըն
Քանի բոլորը զբաղված են չիներենի՝ իրենց գիտելիքների լավացմամբ, քանի Արփին բացակայությունս չի ֆիքսել ու ես
(փափք` մերսումից փափկած մարմին՝ ըստ հեղինակի) -Ուրեմն, էդ կովերը ծնված օրվանից դասական երաժշտություն են լսում,
Էս քանի օր ա՝ հա պասի եմ սպասում։ Ձեն-ձուն չկա։ Երեւում ա՝ ստեղ էլ են
Քանի կծիկը քանդվում ա, գցեմ հատակին, ծայրը անցկացնեմ թեյնիկի փորով, հանեմ քթով, ջուրը թեյնիկի
Քանի մկաններս տաքացել են, լուրջ հարձակումներ չկան, դարպասը լա՜վ պաշտպանված է, վնասվածք չունեմ դեռ, փա՜ռք
Ես էլ եկա։ Խոր ձորերի քարափից, ձեռքս դրած ճակատիս՝ եկա։ Եկա՝ բռնեմ ձեր բոլոր պաս