Պատմվածք

Լուրն անցավ խրամատից խրամատ։ Գյուղում թուրքի պառավ էր մնացել։ Զինվորները կատակում էին, միմյանց խորհուրդ տալիս՝

Երկու օր Տիմոֆեյ Վասիլևիչը փնտրում էր իր եղբորորդուն՝ Սերգեյ Վլասովին։ Իսկ երրորդ օրը, մեկնելուց անմիջապես

Նվիրում եմ Արմեն Մարտիրոսյանի հիշատակին … Երբ իմ երազում էր բնակվում, անուն չուներ, այլ միայն

Հարևանս հրավիրեց սուրճ խմելու: Նրա խոշոր, կանաչ աչքերի արտահայտությունը չփոխվեց, երբ ես ներս մտա: Նրա

Սովետական դպրոցը լավն էր, ուսուցումն ասես դրված էր ռելսերին ու հանգիստ գնում էր իր հունով։

– Քեռի,- Արաքսը վազելով եկավ ու կպավ Վահանին, աչքերն արցունքոտ էին:– Հայկոն ասում է՝ էս

Թխսի պես՝ տաքությունը պահելու համար թեյնիկին նստեցրած տիկնիկի նման, լայնազատ հանդերձանքի մեջ ու մոտը կանգնած

Այդ օրը հավատացյալների խմբին տարել էի Արցախ։ Շատ հետաքրքիր մարդիկ դուրս եկան այս հավատացյալները։ Սկզբում

Գրեթե հարյուր տարի առաջ մի թուրք ուզեցավ տարբերվել մյուս թուրքից՝ հայ գաղթական կնոջը օրորոցային երկվորյակների

Մենք կրակի մոտ էինք նստել, մարդիկ ու առնետներ էին գնում- գալիս։ Մարդիկ ցեխոտ, պատառոտված հագուստներով

Վանեցի, Եղեռնից մազապուրծ Սրբուհի տատս տաճկահայերեն էր խոսում: Փոքր էի, չէի հասկանում: Ասում էր․  –

Վաշտի հրամանատարը կապիտան Գրեֆընրեիդն էր։ Նրա գունդը մարտական գործողություններին ընդգրկված չէր, բայց զբաղեցնում էր ռազմաճակատի