Խմբագրի ընտրություն

2020 թվականի նոյեմբերյան մի սովորական օր մարդը նստեց գնացքի երկու տեղանոց նստարանին: Այդ նստարանները վագոնի

Սովետական դպրոցը լավն էր, ուսուցումն ասես դրված էր ռելսերին ու հանգիստ գնում էր իր հունով։

*Քաղաքաշարժ էր.մորս՝ ներս անձրևող աչքերի մեջ,տեսա իմ կիսաքանդ օրորոցը,ու բաբախը նրա սրտիդեռ զնգում է իմ

-Բա էդ ակորդեոնն ո՞ւր ես տանում,- ասաց զինկոմիսարիատի երիտասարդ սպան: – Միանգամից երեւում ա, որ

Ձիգ Առավոտ կանուխ շանթ դասընկերուհիս խրամատների թարմ օդով խուժում է ներս։ Անահիտ, խրամատներում էի, Անահիտ, տես զինվորներս

Աշնանային երկար գիշերներից մեկն էլ ահա դանդաղ լուսանում էր։ Հեռուստացույցը ողջ գիշեր չէր անջատվել, լուրերի

Մթության մեջ ափերս չէին երևում, բայց «մազոլներս» մրմռում էին, մատներս ներսից տաքացել ու զարկերակի նման

Մենակյաց ու անխոս Բեգլարին բոլորը գիտեին: Քանի՞ տարեկան էր՝ ինքն էլ չէր հիշում. նրա բոլոր

— Գիտե՛մ, գիտե՛մ,— ուշանալու համար սկսեց արդարանալ քույրս,— չէի կարում կտրվել էդ անտեր պլանշետից, կներե՛ս։

Աղավնի Իաթաշվիլին Ես աղավնի Իաթաշվիլին եմ,Մ. Կոստավա 46/50-ի բնակարան 28-ումմեկ շաբաթ առաջ գրանցվեցի:Փողոցի կողմում՝ պատշգամբում

Նարեկացին գրում և աղոթում էրաղոթում և գրում էրերբ շատ շատ էր գրումև շատ շատ էր

Ձյունը շարունակում էր խոշոր փաթիլներով տեղալ։ Տասներեքամյա, սևահեր, խոշոր աչքերով տղան բացեց դոմիկի դուռը ու