Մանուշակագույն/Հաջորդ կայարանն է Հանրապետության հրապարակը

***

քո իսկական սիրահարները թքում են քո փողոցներում,
իմ էրևան,
հայ-ռուսական «բարեկամությունը» ամրապնդող փաբեր են
բացում քո փողոցներում,
իմ էրևան,
կենդանիներին սուվենիրի տեղ ծախում են հրապարակում, հյուսիսային
պողոտայում ու քո փողոցներում,
իմ էրևան,
ծախվողները լավ առնողներ են գտնում, առևտուրը անսպառ ա քո փողոցներում,
իմ էրևան,
գիշերով նստում են խոտերի վրա ու խոտ են ծխում քո փողոցներում,
իմ էրևան,
երգելով, պարելով, սալտո տալով ու նկարելով փող են աշխատում քո փողոցներում,
իմ էրևան,
բռենդները, կաֆեները, հոսթելները շատանում են քո փողոցներում,
իմ էրևան,
ես քեզ կորցնում եմ՝
էս խոսքերը
ասում եմ քեզ,
իմ էրևան։

***

ես պիտի վերանայվեմ
որպես ձեռնտու պրոյեկտ
հիմքից,
որովհետև հենց սկզբից գոյությունս սխալ են ձևակերպել.
պիտի վերակառուցվեմ,
բայց կուկուռուզնիկի պես չէ,
ոչ էլ օպերայի դիմաց շարված կաֆեների,
ու ոչ էլ առավել ևս հորս ու մորս կիսակազմաքանդ տան.
ինձ թարգմանելու կարիք չկա,
որովհետև
ինձ թարգմանողը ժամանակ չունի՝
ոնց գրքի համար ճիշտ վերնագիր ընտրելու ժամանակ չի լինում,
ոնց ձայնի մեջ առոգանություն չի լինում,
ու ոնց իմ իբր բանաստեղծությունների մեջ՝ հանգ,
ու իմ մասին կենացներ պիտի խմեն,
կենացներ
հանդուրժող լինելու մասին,
երրորդ այտը դեմ տալու մասին,
հնից լավը չկա-ի մասին,
հարմարվելը լավ հատկություն է-ի մասին,
միշտ կյանքից ուշանալու մասին.
ու էդ կենացները պիտի խմվեն
Երևանի ամենափնթի շրջապատներում,
որտեղ բոլորը գիտեն բոլորին,
որտեղ սկզբունքային առաջին պլանը սկսվում է երկրորդից,
որտեղ էրեխեքը անիմաստ բեռ են ու արժի կատու պահել դրա փոխարեն.
ես պիտի գտնեմ ինձ զրոյից,
որովհետև զրոն թիվ չի,
ու ոչ մեկը զրոյի համար կռիվ չի տա հետս.
ես պիտի երգեր գրեմ իմ մասին,
որովհետև իմ մասին բոլոր երգերի մեջ չկամ.
ես պիտի վերաձևակերպեմ ինձ,
ոնց ապառիկը
կամ գրավ դրած ոսկին,
որ բանկից-բանկ են տեղափոխում
ու տակը մնացած կոպեկներով մի քանի բաց են փակում.
ես պիտի հիպոթեքով վերցրած տան պես իմանամ իմ գինը
ու ամեն ամիս մուծած տոկոսի պես ավելի արժևորվեմ.
ես պիտի վերադառնամ էն օրը,
երբ ինձ պլանավորեց Աստված
ու փսխեց մորս արգանդի մեջ,
պիտի հարցնեմ՝ ինչի՞ մորս զրկեց կատու պահելու հնարավորությունից
ու ինչի ինձ ձևակերպեց էսքան ձեռնտու ու ցածր տոկոսներով։

***

ես հարբեցողի համար՝
ամենաէժան գինու վերջին կում,
ես ծխողի համար՝
տուփի մեջ վերջին սիգարետ,
ես վերնիսաժի համար՝
էժան գուաշով նկարած կտավ,
ես սփյուռքահայի համար՝
երևանի կենտրոնում վարձած տուն,
ես գյուղացու համար՝
յանդեքս տաքսի,
ես եվրոպացու համար՝
էկզոտիկ միրգ,
ես հասարակ մահկանացուների համար՝
վերջին սերնդի այֆոն,
ես 15 տարեկան լակոտի համար՝
չզարգացող հարաբերություններ,
ես թաղի հեղինակության համար՝
իր անունը,
ես հարևանների համար՝
մնացած հարևանների հարս,
ես տնային տնտեսուհու համար՝
էրեխու ծնունդին նվեր ստացած վերսաչի սերվիս,
ես սուտ հայրենասերի համար՝
էժան տոմսեր դեպի Դուբայ,
ես խոպանչու համար՝
մասկովսկի կանֆետ,
ես վերածննդի համար՝
լողանալու հարամարություն,
ես կիսաքանդ շենքի համար՝
էժան բետոն.
մի տեսակ բոլորի վրա թանկ եմ նստում

***

ինձ կներես,
բայց ես էլ չեմ լսում էրեխեքիդ ձայները,
կներես,
որ մայրության բեռը ծանր էր,
ու ես
անփույթ՝
ոնց հիմիկվա ջահելները սեքսի ժամանակ,
ոնց սովետական լիֆտերում միզող անտունները,
ոնց օնլայն կազինոներում չբռնած ջեքփոթը,
ոնց մեր թատրոնի լուսավիկը,
ոնց անատոմիայի դասագիրք կազմողները,
ոնց նոր սերնդի բռաուզեռի չջնջած պատմությունը,
ու ոնց մի քիչ էլ դու,
որ քեզ
տնից-տուն
քաղաքից-քաղաք
սրտից-սիրտ
ու աչքից-աչք ես շպրտում,
ոնց երգերդ, որ էրեխեքդ են,
ոնց էրեխեքդ,
որոնց մի մասին ժամանակի մեջ կորցնում ես,
մի մասին մոռանում ես մանկապարտեզում,
մի մասին մոռանում ես մանկապարտեզ տանել
ու թողնում ես,
համ իրենց ես թողնում,
համ քեզ ես թողնում,
համ ինձ ես թողնում,
համ էլ թողնում ես սիրածդ կնոջը.
սիրածդ կինը ձեռքից-ձեռք անցավ մի քանի օր առաջ,
աչքիս դիմաց սևացավ,
որ տեսա,
թե ոնց են մի քանի հարբած տղամարդիկ,
ավելի ճիշտ հարբած տղուկներ ձեռք տալիս սիրածդ կնոջ էռոգեն լարերին,
ու էդ լարերը թուլացած,
ու էդ լարերը ձգված
սպասում էին էդ տղուկների լիքը միզապարկը դատարկելու ժամանակին,
որ լցված էր գարեջրի մեծ դոզայով,
երևի մի քանի շոթ տեկիլայով
ու քո անփութությամբ,
մի խոսքով,
կներես,
որ բառի դիմաց մի շոթ յագեռ խմելուդ ընթացում տեսա,
թե ոնց են սիրածդ կնոջ հախից գալիս,
կներես,
որ միամիտ էս նոր սերնդի հայտնագործությունը խլեց ինձնից էրեխեքիդ,
ու վերջում
կներես,
որ էլ չեմ լսում երգերդ։

***

էս քաղաքից,
որտեղ ասֆալտի վրա դաջվում են կոշիկի համարները
ու որտեղ գոյատևելու համար պետք է օրական մի տուփ ծխախոտ,
որտեղ մարդիկ կորցնում են իրար բաց տարածության մեջ,
որտեղ չեն հանդիպում իրար հետ քայլած փողոցներում
ու չեն հանդիպում իրար վրա պառկած փողոցներում՝
տար ինձ, մամ։
տար ինձ մեր հին գյուղա«քաղաք»,
տար ինձ իմ սենյակ,
որտեղ պահարանի գլխին շարված են գրքերս,
որտեղ գրքերիս իմ փոխարեն փոշին է հյուր գալիս,
տար ինձ իմ սենյակ,
որտեղ պատերը մենակությունից ճաքեր են տվել,
որտեղ կարմիր, դեղին ու կանաչ գույների մեջ մի քիչ մանուշակագույն կա,
որտեղ առավոտը արևից միայն մանուշակագույնը չի վառվում։
Տար ինձ մեր խոհանոց,
որտեղ տոն օրերին տոլմայի ու կարտոֆիլի հոտ էր գալիս։
Տար ինձ մեր բակ, մամ,
որտեղ ընկերներս մեծացել են,
ու էդ բակում ես կխաղամ իրենց երեխաների հետ։
Մամ,
ինձ տար քո գիրկը,
որտեղ լացս զսպվում է անկախ ինձնից։
Էս քաղաքից,
որտեղ հոշոտում են բարությունս,
որտեղ հոգնում են համոզելուց,
որտեղ սերս անտեսված է պատերազմից հետո,
որտեղ հոգին մարմնի ու կուսաթաղանթի արանքում ապրող բջիջ է՝
ինձ տուն տար, մամ։

***

գրում եմ
իմ
բոլոր
երևակայական
դավաճանությունների
մասին.
իմ հավատարմությունը քո ուսից ընկած բեռն է,
որ ամեն օր լցվում է աղիքներս,
ու ծանրանում եմ,
ու նեխում է ստամոքսիս մեջ մի բան,
ու թեյնիկի մեջ հավաքված բորբոսի պես
խցանում է առաջացնում խոսելուց քեզ հետ.
ես
դավաճանում եմ
քեզ,
նրան
ու
ինձ.
ես նայում եմ կատվի հայացքով,
ու սիրելու ցանկությունը տեսնում եմ իմ ուզած բոլոր աչքերում,
բացի քոնից,
ես խոսում եմ անշտապ
ու համոզում եմ հավատալ ինձ,
որովհետև ես ինձ հավատալուց հեռացել եմ,
ոնց հեռացել եմ իմ քաղաքից.
ես դավաճանել եմ քեզ
ու խոսել եմ մեկի հետ,
ու էդ մեկը ալբոմներ է թողարկել իմ մասին,
ու էդ մեկը հղիացրել է անհավատ մի քածի,
ու էդ մեկը հրավիրել է ինձ իր հարսանիքին,
որտեղ ես պիտի դավաճանեի բոլորիդ ինչ-որ մեկի աչքերով.
ես
գրում եմ
քո
հոր
ու
իր
տան
սատկած
կատվի
մասին,
որովհետև վախենում եմ հասկանալ զգացածդ
ու վախենում եմ կապվել էս կենդանիների հետ,
ոնց քո հետ կապվեցի մի օր,
ու վախենում եմ սեփական կատու ունենալ,
ու վախենում եմ քեզ սեփականացնել,
ու վախենում եմ, որ որպես կատու
մի օր կսատկես իմ մեջ,
ու վախենում եմ, որ աղիքներումս հավաքված բեռը դուրս կգա,
ու վախենում եմ դավաճանել էդ բեռին,
որովհետև հավատարմությունս ընկել է քո ուսերից,
ու երբ սատկի էդ բեռը,
ինձ էլ կհղիացնի մեկը,
ում դավաճանել են կատվի հայացքով,
ու հենց հարսանիքիս տեսնեմ էդ կատվին,
ես էլ անհավատ քած կդառնամ.
ես
գրում եմ
քո
դավաճանության
մասին,
որովհետև ես մաշվեցի հեռախոսիս հետ,
ու էկրանի ճաքերը իմ ճակատին են,
ու լցված հիշողությունը ինձ քարշ է տալիս անկողին ու քնեցնում հետը,
ու վատ նկարող տեսախցիկը աչքերս են,
որ լավ են տեսնում մենակ հնում արած լավ կադրերը,
ու նորերի մեջ ֆոկուս չկա․
ես
գրում եմ
քո
անմտածված
ու չտված,
ու չտված
հրաժեշտի
մասին

***

էս մենակության մեջ
ոտքերիդ տակ դղրդացող մետրոյի ձայնը
կազմաքանդելու հատկությունը կրկնապատկում ու կանգնում է ուղեղիդ վրա
որտեղից կառավարվում են մկաններդ,
ու թուլացած
ու կարմրած
ու ամաչած մկաններդ սկսում են դիմանալ ու գոյատևել ծանրությանդ,
ու ուղեղդ անջատվում է քեզնից,
մետրոյի կայարանում հնչում է Հանրապետության Հրապարակը,
ու դու էդ հրապարակի մեջտեղում հետևում ես վազքին,
կարիքին
հոգնությանը,
համբուրվողներին,
ու նախանձում ես կարիքին,
որովհետև քո կարիքը չկա էդ վազքի մեջ,
ու մետրոն չի տանելու քեզ վերջին կայարան,
որովհետև քո առաջ դռները չեն փակվում,
որովհետև քո ժետոնը չեն առել
ու կորցրել են,
որովհետև էդ ժետոնի մասին լսվում է տարբեր տեղերից.
մնում ես կանգնած,
թուլացած,
կարմրած,
դեռ քաշիդ դիմադրող մկանների վրա,
դողացող ոտքերիդ տակ լսում են,
որ,
ՀԱՋՈՐԴ ԿԱՅԱՐԱՆՆ Է ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ՀՐԱՊԱՐԱԿԸ։