Վերջապես ես դիմակ ձեռք բերեցի և իմ կյանքն արդեն կհեշտանա։ Զգուշորեն մտա դեղատուն, ճմրթված դրամապանակիցս հանեցի ոչ պակաս ճմրթված 1000 դրամը ու դրեցի վաճառողուհու դիմաց․
-Էս ամբողջին դիմակ տվեք, – իբր՝ «զդաչի նե նադո», էլի։
– Որի՞ց,- շշպռեց ինձ։
– Հասարակներից,- նկատի ունեի առանց քթի «պռուժինների», ամենաէժաններից։
Դառը քմծիծաղեց, մտքում խղճաց ինձ և, դիմակներս տոպրակի մեջ կոկիկ դասավորելով, դրեց դիմացս։ Ես դիմակ ձեռք բերեցի ու սկսեցի կրել այն։ Ինչ մի գլուխ գովալու բան է, շատ շատերը վաղուց արդեն ձեռք են բերել իրենց դիմակներն ու հաջողությամբ կրում են, ոմանք նույնիսկ արժանացել են դրանց, իսկ ոմանց նվիրել են, ոմանք էլ մի քանի հատ ունեն՝ տարբեր գույների։ Իսկ իմը կանաչ էր, բաց կանաչ, չնայած Գայանեն՝ կինս, որ իմանա էդ գույնին ես կանաչ եմ անվանում՝ մի լավ կծիծաղի վրաս, ու գրապահարանից ինչ-որ գիրք վերցնելով՝ կասի, որ կանաչը դրա կազմն է, իսկ սա «սիրենըվի» է, ավելի շուտ՝ կապույտ քան կանաչ։
Ես արդեն դիմակ ունեմ, «սիրենըվի» դիմակ, և էդ ախմախությունը դնչիս ման եմ գալիս մարդաշատ փողոցներով։ Մարդիկ նույնպես դիմակներով են, բոլորն իրենցից գոհ ֆրֆռում են հիասթափված փողոցներով, իսկ ես այդքան էլ չեմ հարմարվել էս լաթի կտորին ու հեչ էլ ինձ ապահով չեմ զգում։ Շատերը դիմակն օգտագործելով ոչ միայն ապահով են զգում, այլ նաև կախվածություն են ձեռք բերում, իսկ ես արդեն մտածում եմ այն հանելու մասին։ Բայց մի ապուշ բնավորության գիծ ունեմ, ավելի շուտ՝ բնավորության մի ապուշ գիծ, սակայն ինչ տարբերություն, մի խոսքով․․․ Էդ ծուռ գծի համաձայն, այն, ինչ պլանավորել եմ անել, երբեք կիսատ չեմ թողնում։ Ու էսպես սկզբունքային-դիմակավորված քայլքս շարունակում եմ և մտածում՝ հալալ լինի մեր մրցակցին, ստիպեց անել այն, ինչից միշտ խուսափում էինք․ առաջ ասում էինք՝ հանեք դիմակներդ, տեսնենք՝ ո՞վ եք դուք, հիմա հակառակը՝ խորհուրդ ենք տալիս բոլորին դիմակ կրել։
Ես արդեն աստիճանաբար հարմարվում եմ դիմակիս, բայց նորմալ շնչել դեռ չեմ կարողանում։ Դիմակն ինձ չի օգնում հանգիստ շնչել այս կյանքում, վաղվա օրվա նկատմամբ վստահություն ունենալ, հաջողությունների հասնել, սակայն ինձ լրիվ հակառակ բաներ էին խոստանում։ Գուցե ես եմ սխալ կրում կամ, գուցե, ես արդեն հաջողակ եմ, ուղղակի «վրես խաբար չկա», չգիտեմ, բայց որ որոշ ժամանակ հետո գլխացավ կունենամ թթվածնի պակասից՝ էդ հաստա՛տ։ Թթվածին ասեցի, Մարինայի «հերքումների աջաբսանդալը» հիշեցի։ Հիշեցի ու բառիս ամենաբուն իմաստով ինքս ինձ ժպտացի, որովհետև դիմակիս տակից ոչ ոք չի կարողանա տեսնել այդ զզվելի դիմախաղը։ Այս խղճուկ ժպիտը միայն իմն է ու այն ինձ թթվածին է տալիս։ Իսկ կան դիմակներ, որոնք հենց ժպիտ են, իրենց կրողների միակ թթվածնի աղբյուրը։
Ես սկսում եմ սիրել այս դիմակը, բայց այն հանելու ցանկությունս այդպես էլ չի մարում։ Երեկոյան Երևանը հրաշալի է, փողոցի լույսերը կենդանության մասին են հուշում։ Քաղաքը շնչում է, փոքր-ինչ դժվարությամբ, մի քիչ տնքալով, բայց, ամեն դեպքում, շնչում է։ Այն նույնպես դիմակ է հագել։ Ցավոք սրտի, քաղաքի դիմակի գույնը կանաչ չէ, ոչ էլ «սիրենըվի», այն գորշ գույն ունի, ավելի շուտ՝ շագանակագույն, մուգ «կարիչնիվի»։ Բայց ես շարունակում եմ սիրել այս դիմակավոր քաղաքը։
Տուն եմ հասնում, նստում եմ խոհանոցի սեղանի առաջ ու բացում «նոութբուքս»։ Հովհաննես Գրիգորյանի անկրկնելի բանաստեղծության նման հանում եմ ձեռքիս ժամացույցն ու դնում սեղանին, գարեջուր եմ բացում, կլորիկ նարինջն եմ հարմարեցնում սեղանի ծայրին, այնուհետև, վերջապե՛ս, հանում եմ կանաչասիրենըվի դիմակն ու զգուշորեն այն գցում աղբամանի մեջ։ Միացնում եմ Բեթ Հարտի Your heart is as black as night գժությունն ու հենվելով փայտե աթոռի ճռռացող հենակին՝ հետևում եմ, թե ինչպես է օրվա մնացորդը կամ էլ՝ չմնացորդը ճաքճքած պատերով սողում դեպի պատուհանն ու անէանում շողշողացող աստղերի արանքներում։
Մոտենում եմ ստեղնաշարին, վերհիշում Մարինայի համով «աջաբսանդալ»-ն ու կրկին ժպտում՝ անդիմակ, ավելի ազատ։ Բացում եմ «վորդ»-ի մի դատարկ էջ, ավելի շուտ՝ «վորդ»-ի դատարկ մի էջ, սակայն ինչ տարբերություն, մի խոսքով․․․ Եվ որպես վերնագիր կենտրոնում գրում եմ՝ «Կորոնադիմակ»։
Վերջապես ես դիմակ ձեռք բերեցի և իմ կյանքն արդեն կհեշտանա․․․
