թիմային վեպ

1994-ի նոյեմբերի 17-ի երեկոյան, անսպասելիորեն, չնչին ինչ-որ բանից, ոչ բայրձրաձայն, բայց հանկարծակի սկսեցի հիստերիկ հռհռալ,

Գիլանցն ու ես ֆուտբոլ շատ ենք սիրում: Ու էս հարցում մենք իսկի էլ օրիգինալ չենք,

Մեղքս ինչ թաքցնեմ, մինչև հիմա էլ խղճի խայթ ունեմ, որ ցանկացա Մեսրոպին էլ հետս տանել

Ընկերուհիներիցս մեկը մի անգամ ասաց, թե ինքը ոչ միայն գունավոր երազներ է տեսնում, այլեւ դրանք

Երազիս մեջ ինձ ու Մեսրոպին նստացրել էին։ Հա, հա, Մեսրոպ ջան, ինձ ու քեզ փակել

Գիլանցը մարտահրավեր է նետել ինձ, իսկ ես նահանջողներից չեմ: Ասենք՝ լորտու տեսնեմ, կնահանջեմ, շուն գա

Մեսրոպը որ զանգում է՝ ուրախություն է, քանի որ հեռախոսս մեղրեցու հնչերանգով երգում է՝ «Ի՜-ի՞-նչ կա,