Պատմվածք

Համալսարանական իմ կյանքի ակտիվությունը ուղիղ համեմատական էր տրամադրությանս անկումներին ու վերելքներին, եղանակի տեսությանը, պայմանավորված գիշերը՝

Բարև, Կորոնա ծյոծյա, եկար-չեկար՝ մեր դռները փակվեցին, մտանք տները: Ութսունիննամյա պապս վկա՝ վախենում ենք քեզնից:

Քնից լեղապատառ վեր թռա։ Առհասարակ այս օրերին լեղապատառ մի բան անելը դարձել է օրվա բնական

1994-ի նոյեմբերի 17-ի երեկոյան, անսպասելիորեն, չնչին ինչ-որ բանից, ոչ բայրձրաձայն, բայց հանկարծակի սկսեցի հիստերիկ հռհռալ,

Մեղքս ինչ թաքցնեմ, մինչև հիմա էլ խղճի խայթ ունեմ, որ ցանկացա Մեսրոպին էլ հետս տանել

Երազիս մեջ ինձ ու Մեսրոպին նստացրել էին։ Հա, հա, Մեսրոպ ջան, ինձ ու քեզ փակել

Վեր կաց, վեր կաց անկողնուցդ, թամբալացել ես արդեն, քո սովորական ժամին՝ 6-ին արթնանալու փոխարեն՝ մինչեւ

Ես ինքնամեկուսացել էի կես տարի ավելի շուտ, քան ինքնամեկուսացումը դարձավ ֆեյսբուքյան թրենդ, հետո՝ նաև պարտադիր

Առավոտյան ժամը 6-ից 15 պակասը իմ ամենասիրելի երթեւեկության ժամն է, երբ տրանսպորտում հատուկենտ մարդկանց կարելի

Նոյեմբերը վերջանում էր, ու ծառերը չէին դեղնում։ Տերևները կանաչ էին, չոր, մի քիչ կռկված: Թե

«Թվում էր` հայրն այնտեղ գործիք է պահում` խարտոց, աքցան  կամ մուրճ. տղան չէր կարողանում հայացքը երկար

Մենք ճյուղ չենք, որ չորանանք, հետո էլի ծաղկենք, մենք մարդ ենք, ով եթե ծաղկելու էլ