Էսսե

Երկրի վրա այնքան լուռ է, որ աստղեր են ընկնում։  Մեր սրտում մենք կրում ենք մեր

Անւանս շուրջ ու մասին ամենահին յիշողութիւններս կապւած են պապիկիս հետ, նա ինձ Ժաքեթ էր կանչում։

Քուվեյթ, ճերմակ օրեր։  Ինքնաթիռը վայրէջք կատարեց, և օդն ակնթարթորեն լցվեց քուվեյթյան տապով։  Առաջին բանը, որ

Ես սիրում եմ դպրոցը: Սիրում եմ շատ սովորական ու պարզ սիրով, որտեղ վերամբարձ ու հորինովի

Դժոխքը բնորոշելը, անշուշտ, չի նշանակում մեզ ասել, թե ինչպես մարդկանց հանել այդ դժոխքից, ինչպես զսպել

Ես ծնվել եմ, բայց ծնվել եմ երկրաշարժից երկու ամիս անց՝ երջանիկ պատահականությամբ կամ էլ՝ դժբախտ…