Պատմվածք

Իմ մեծ հորեղբոր կինը ուկրաինուհի էր,  հորեղբորս հանդիպել էր Ռուսաստանում, ամուսնացել էր ու եկել` ապրելու 

Պատերազմից հետո սա գյուղի առաջին հարսանիքն էր․ ուզենք թե ոչ՝ կյանքը շարունակվում է․ գյուղի մեծերը

– Սաթի՞կ։ Սաթիկը վերցնում է սրբիչն ու սկսում ամանները չորացնել։ Այսպես ամեն օր։ Լվանում է,

«Թը՛խկ-թը՛խկ-թը՛խկ»։ Չորսի Բ-ի դռան ետևից սպիտակ խալաթով փթթի ծյոծը1 հարցրեց «Կարելի ա՞» ու առանց պատասխանի

Այդ օրը, երբ Լաուրան մեռավ, սուրճը դառն էր ստացվել։ Բաժակն էլ իր հերթին կիսատ էր

Մերս Արուս տատիս չի սիրում, ավելի ճիշտ՝ մեկը մեկին չի սիրում։ Դասական պատմություն՝ փոխադարձ ատելություն,

Ռուսական բանակից մնացած սովորության ուժով նրանց մալադոյ էին անվանում: Խորհուրդ կար այդ բառի մեջ` ջերմությունից

Բաքվեցի Լենան Տապոռ Ռաֆոյենց ու Միլիցա Գագոյենց արանքի մի սենյականոցում էր ապրում` փոքր քրոջ ու

— Վուլո՛ դայի, ո՞նց ես։ — Համեեե՞․․․ — Ասում եմ՝ ո՞նց ես, ապրուստդ, առողջությունդ ո՞նց

Հադրութ քաղաքը պաշտպանող զինվորներն էլ ստացան քաղաքացիների ուղարկած ուտելիքի, ծխախոտի, անհրաժեշտ այլ իրերի ծանրոցներ։ Նրանց

Ձմռանն Աղստևը ծանծաղ էր ու մի տեսակ բռնաբարված, ինչպես մեր հոգիները Դիանա Գրիգորյանի սերիալներից հետո.

Տերևաթափ, ծածկիր ինձ անտրտունջ, թող մոռանա օրը գոյությունս ունայն, ցավս թաղիր խաշամիդ թմբիրի տակ նեխող.