Arpi Voskanyan

Դեռ երկար նրան կտանջեն մղձավանջները: Նա սարսափահար վեր կթռչի, մի ակնթարթ ուղեղում միաձուլված կառկայծեն  սարսափելի 

Ապրել Ես ինձ չեմ թողնի ընկած՝արնաքամ ու մենակ մեռնելու,ինքս ինձ շալակած, իմ տակ կորացած,ծալվող ծնկներով,չորեքթաթ,սողեսողքարշ

Ամուսիններին՝ մեր մեջ ասած Ի՞նչ եք դուք անում, երբ պսակված եք եւ ունեք օրինական կին,

– Ես դուրս եմ գալիս տնից՝ առանց ափսեները լվանալու , առանց վերնաշապիկդ արդուկելու և, առհասարակ,

Իմ հին քաղաքում թողել էի կիսափուլ մայթեր ու էդ մայթերի վրա կոշիկ մաշող ու հառաչող

Ով գիտե`ինչ միս է… Հարսանիք անելը մրցում է։ Գռնոյի հայրը՝ Կալբաս Եմոն, հարգված մարդ էր

Գրականության սկիզբը Հոմերոսն է, նրա էպոսները՝ «Ոդիսականը» և «Իլիականը»: Հին Հունաստանը նաև դեմոկրատիայի, քաղաքականության, հանրային

Ավոյի հայացքը քարացել էր պարանի օղակից երևացող խաչին։ Արդեն լուսանում էր, և Կոնդի եկեղեցին բարի

Դենին կոկիկություն է սիրում։ Բայց առաջ այդպես չէր, համենայն դեպս՝ մեր ծանոթության առաջին օրը։ Իսկ

Տոնական սեղանի մոտ նստած էին Ֆաֆը, Գազանը, Վլեն, Գոնչը: Ո՛չ Նոր տարի էր, ո՛չ էլ

Սարերում հնդկական ֆիլմերի սեզոնն էր սկսվել, երկարատև մուսոնային անձրևների համառությամբ, երբ մշուշները երկար ժամանակ չեն

Ես տուն չունեմ… Հա, չունեմ, բայց դրա համար լաց չեմ լինում… Ընդհանրապես լաց չեմ լինում.