Վարդան Ջալոյան/Պետությունը՝ մահվան արվեստագետ
Կորուստը զրկում է ապագայից. եթե կորցրել ենք մեր հարազատին, ապագայում այլևս նրան չենք տեսնի: Ներկան
Կորուստը զրկում է ապագայից. եթե կորցրել ենք մեր հարազատին, ապագայում այլևս նրան չենք տեսնի: Ներկան
Ողբ տաճարի Nessun maggior dolore che ricordarsi del tempo felicene la miseria Dante Alighieri “Inferno”
ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ԾԱՐԱՎ Չուզեցի խաբվիլ մանկությանս օրեն.Կեղծիքը ահն էր, սարսափն էր կյանքիս.Պատրանքբերու մեջ ապրիլ վատորենՄիշտ մերժեց,
Այդ ես եմ անհաղթ Այդ ես եմ անհաղթ, հսկում ձեզ վրա երգով հոգեթով.Այդ ես եմ
Տնքաց, փնփնթաց, գտավ ականջս: Գիշերը նորից մոտս ա եկել: Արդեն մի տարի ա՝ ականջիցս ա
Ձեռնափայտս եմ կորցրել։ Ավելի ճիշտ՝ չեմ հիշում, թե ուր եմ այն դրել։ Կորցնելն ավելի անկանխատեսելի
1.Օտարականը – Ամենից շատ ո՞ւմ ես սիրում դու, ասա՛, խորհրդավոր մարդ, հո՞րդ, մո՞րդ, թե՞ եղբորդ:–
Փարիզյան ուրվանկար Լոսինը դրեց երանգն իր ցինկե Բութ անկյուններով։Ծուխը հնգաձեւ պոչերն իր տնկեց՝Բարձր ու սրածայր
ԿԵՆՑԱՂԱՅԻՆ ՍԵՐ սեր իմ,ասում են այսօր տոնն է մեր,բայց ի՞նչ գիտեն նրանք մեր մասին․գիտե՞ն, որ
Եթե թշնամիդ քեզ չդրդի իմաստության,Քեզ կդրդի խորտակման։Դընի Դոնիկյան Երկիրը ժառանգում են, այնուհետև արժանանում դրան․․․ Հակառակ
*** Հորդ անձրևում է.Ճնճղուկները իմ բակիխնձորենու վրայից գնում են,ես չգիտեմ ուր։Ճնճղուկներ չկան,ճերմակ ծաղիկներ են հայտնվելխնձորենուս
Չեմ հիշում ՝ գարուն էր, ամառ, թե աշուն։ Բայց ձմեռ չէր։ Դուռը թակեցին։ Դուռը շատ