Տնքաց, փնփնթաց, գտավ ականջս: Գիշերը նորից մոտս ա եկել: Արդեն մի տարի ա՝ ականջիցս ա բռնում: Վերլուծություններ չեմ ուզում, լավ ա սենց: Եթե մի քիչ էլ քնի՝ մտքիս մեջ կշարունակեմ որոճալ մտքերս: Հասկացա, թե ինչի եմ թողել կարդալը: Ամեն անգամ գեղարվեստական կարդալիս մտքերս վերջանում են սեփականը գրելու վրա: Բոլորն էլ ունեն պատմություն, ո՞ւմ ա պետք: Անցյալ իրիկուն էլ բռնեցի ու մի վեպ կարդացի: Դասախոսիս թարգմանածը: Մինչեւ գիշերվա կես վերջացնում եմ, մի երկու արցունք թափում, հետո հանգիստ քնում: Երբեմն ուզում եմ անկողնու մոտ թուղթ ու գրիչ պահել, լավ-լավ մտքեր են գալիս: Մտքում ու բարձրաձայն խոսալու սովորություն էլ ունեմ, շատերը: Բայց վերջում անիմաստ ա թվում նոթ, օրագիր պահելը: Երբեմն փորձում եմ մտքումս պահել, կորում գնում ա: Ընդհանրապես, եթե հիմա կարողանամ մտքիս մեջ պահել, կամ համակարգչի մեջ գրանցել՝ կշարվի: Երեւի մտքերի հոսք կոչվածն ա: Քուրիկներով խաղում են, գնա՞մ համակարգիչը բերեմ ու սկսեմ գրել: Չեմ հասցնի:
Հասկացա, գրքերն են գրքեր ծնում: Գրքերը կենակցում են մտքերի հետ: Որ ուրիշ գիրք ծնվի: Գիրք կարդացողը հաճույքի աշխարհներ ա անցնում: Իմ գիրքը պետք ա մի հատ լինի: Սիրում եմ կյանքում մի գիրք գրելու միտքը: Գրելու եմ, երբ 60-ն անց լինեմ: Վերնագիրը մի քանի տարվա մեջ եմ ընտրել: Կկոչվի «Փոքր ժամանակ»: Ցույց տալու համ ժամանակի, համ իմ փոքրությունը: Մանկությանս կերպարները, պատմությունները, հորս օղու շշերը էնտեղ են լինելու: Իմ մանկությունն ա, տատս՝ գլխավոր կերպարներից: Որբանոցից փախցրած մոր աղջիկ, ինքն էլ իր սիրածի՝ պապիս հետ փախած տատս: Կապույտ ծով աչքերով սիրուն տատս: Երեկ հյուրերից մեկի հետ էի զրուցում, ծխում էր, ես էլ ծխով լցված սենյակն էի հիշում, հետո տատիս հիշեցի: Օրական երկու կոճակ դեղ էր խմում՝ պրեդնիզալոն: Արտասահմանյանը, տեղականը, բուլղարականը: Բրոնխիալ ասթմա՝ ձեռքբերովի: Հեռուստացույց վառվել կար էն ժամանակներում: Կրակը հանգցրել էին, խալին մրոտել էր: Ձմեռվա կեսին բռնել խալին լվացել էր դրսում, հիվանդացել, հիվանդությունը հետը քարշ տվեց մինչեւ կյանքի վերջ: Բայց արդյո՞ք տենց էր: Դեղը հորմոնալ էր, ուռցրել էր ու իրան տենց չաղո եմ հիշում: Կյանքի վերջում փսկել էր, պուճուրացել, ոնց բոլորը:
Լուսանկարը հիշեցի: Հաճախ էի լուսանկարում, բայց ավելի շատ՝ աչքերով: Ասում էի ինձ՝ պահի աչքերիդ մեջ պատկերը: Ձեռքերը: Նայում էի ու ուրախանում, որ մեջները կյանք կա: Պապիս մահվանից հետո մի տարվա մեջ սկսեց դեղը քչացնել, հետո կտրեց: Ասում էր՝ էլ չեմ հազում: Ու չէր հազում, շունչը հերիքում էր, ասթմայից բուժվել էր: Գնալով ավելի ու ավելի եմ մտածում, որ հազում էր պապիս պապիրոսներից: Ոչ թե ասթմա, այլ գիշերները փոքր սենյակում բքող պապիս ուներ: Բացահայտ ասում էր՝ գոնե մեռնի, մի քանի տարի հանգիստ ապրեմ: Տատս մարկեսյան էր, ա: Շորի վրայից ջրաներկի ներկեր եմ մաքրում, Գարեգինի հետ գործի տեղից ենք խոսում, շիլան թափվում է, վերջ:
