Նախքան նամակիս բուն իմաստին հասնելը, ուզում եմ ասել մի շատ կարեւոր բան: Քանի որ կարդալը առնվազն երկու մարդու զրույց է, ապա կարդալուց առաջ դիմակ դնելը պարտադիր է: Էս դեպքում ցանկալի է՝ կարմիր: Իմիջիայլով, ինչո՞ւ կարմիր դիմակ չկա: Հիշեմ, որ երբ կորոնավիրուսի հետ կապված դրության մանրամասները ներկայացնելու հերթը հասնի Նկարիչների միության նախագահին, էս հարցը տամ…
Ինչպես հասկացաք՝ զավզակ բաների համար լիքը ազատ ժամանակ ունեմ, ինչը նշանակում է, որ դեռ պահեստայինների նստարանին նստած եմ: Իսկը ժամանակն է պատմել մի բան, ինչը ոչ մի ֆուտբոլային հանդիպման ժամանակ չեք տեսնի: Ի՞նչ է կատարվում թիմի պահեստայինների նստարանին՝ խաղի թեժ պահերին, էն որ բոլորը նայում են, թե ինչպես են ֆուտբոլիստները խաղում, բայց ոչ մեկը չի տեսնում, թե ինչպես են պահեստայինների նստարանին ապրում (որ ասում եմ՝ ֆուտբոլը կյանքի պես է, չեք հավատում):
Նախ պետք է հասկանալ, թե ովքեր են նստած էդ պահեստայինների նստարանին: Նայած թիմ, նայած հակառակորդ: Օրինակ կան թիմեր, որ ամենաուժեղ ֆուտբոլիստներին նստեցնում են էդ նստարանին, որ խաղին հաղորդեն Ժան Կլոդ վան Դամի էֆեկտը. սկզբից թող մեզ մի լավ ծեծեն, հետո դվոյնոյ ուդառ կանենք: Կան թիմեր, որ թույլ խաղացողներին են նստեցնում, ինչը երեւի թե տրամաբանական է, չնայած, եթե թույլ խաղացողը չի խաղում, բա ո՞նց կուժեղանա, եւ կան թիմեր, որոնք պահեստայինների նստարանին են նստեցնում էն ֆուտբոլիստներին, որոնց ուզում են դաստիարակել: Մեր թիմը Հայաստանի հավաքականի պես է, այստեղ թույլ խաղացողներ չկան ու բոլոր նրանք, ովքեր խաղում են կամ նստած են (չշփոթել քրեակատարողական հիմնարկների հետ), այնքան ուժեղ են, որ մենակով կարան տասը հատ ժիմ անել ու 25 հատ կքանիստ՝ ընդ որում էս բոլորը դիմակը չհանած: Մոռացա ասել, որ պահեստայինների նստարանը մի շատ կարեւոր առավելություն ունի. ցուրտ եղանակին ադյալ են տալիս, որ ոտքերիդ քցես, ջուրը մշտապես ձեռքիդ տակ է, չես քրտնում, ցանկացած պահի կարող ես խնդրել մասաժիստին, որ ոտքերդ մասաժ անի, քանի որ մարզիչին շատ մոտ ես, կարող ես մի երկու կոպեկ փող տալ, որ քեզ լավ նայի, կարող ես նույնիսկ Տոլստոյի «Պատերազմ եւ Խաղաղություն»-ը կարդալ, նայած, թե ինչքան կմնաս նստած պահեստայինների նստարանին: Մի խոսքով, ֆուտբոլը երկու կայֆ ունի՝ գոլն ու պահեստայինների նստարանը:
Հենց էս մտքերով էլ նստած էի, մեկ էլ հանկարծ գնդակը, ասես երկնքից ընկավ ուղիղ դիմացս: Վեր թռա: Ամբողջ մարզադաշտն ինձ է նայում: Էս ի՞նչ էր, Պելե (Պելեն ֆուտբոլի աստվածն է),-մտածում եմ ու փառք Մարադոնային՝ արագ հասկանում: Նշան էր, ի վերուստ: Նշանակում է՝ առաքելություն ունեմ: Հենց սա հասկացա, ոտքով գնդակը տշեցի դաշտի մեջ ու վազեցի: Իսկապես որ՝ ամբողջ մարզադաշտը դրան էր սպասում. քարացած նայում էին, նույնիսկ թիմակիցներս: Գնդակը տշում եմ առաջ եւ վազում, վազում ու տշում: Ոչ մի մրցակից դիմացս չի գալիս, առանց խոչընդոտ առաջ եմ գնում՝ համոզվելով, որ երկնքից ընկած գնդակը ոչ մեկը չի կարող խլել ինձնից: Հասա, ես եմ, գնդակը, դիմացս էլ մրցակցի դարպասապահը: Բայց ինչի՞ է խնդում: Մտածում եմ՝ երեւի հրեշտակ է, չնայած ասում են հրեշտակները լուրջ մարդիկ են, էդ սատանաներն են հա խնդում: Վերջը հարվածում եմ: Գո՜լ…Վազում եմ դեպի տրիբունա, ոչ մեկը չի ծափահարում, բոլորը խնդում են: Թիմիցս ոչ մեկը չի գալիս, որ գրկեմ, սոցիալական հեռավորություն են պահում: Թռնում եմ, սալտո եմ տալիս, նույնիսկ՝ գլուխկոնծի, կյանքում շպագատ նստած չկամ, բայց դա էլ եմ անում ու բոքսով խփում գովազդային վահանակին: Տուտժե մտածում եմ, որ գիշերը Պելեին նամակ եմ գրելու, նամակը որն է, մի թղթի վրա ստորագրելու եմ՝ ուղարկեմ իրեն, որ ուրախանա: Բայց…չէ, սա Ռիո դե Ժանեյրոն չէ: Մրցավարը վազելով մոտենում է ու ձեռքը դնում ուսիս, ընկերներս հետեւից հասնում են ու սփոփում, ամբողջ տրիբունան սուլում է: Սուլելը մերժել է. կապ չունի Միլանի «Լա Սկալա» օպերայում, թե Վիետնամի ֆուտբոլի առաջնության խաղում: Նայում եմ շուրջբոլորս, ջինսով եմ, ջինսով գոլ չեն խփում, ես գոլ չեմ խփել, գնդակը երկնքից չի իջել, ուղղակի դաշտում խաղացողները տշել են ու դաշտից դուրս է եկել: Պետք է ընդամենը ձեռքով վերցնեի ու տայի թիմակցիս, որ խաղը վերսկսեր…Չէ՜, ես եմ, մենակ ես եմ, հեսա սաղին անցնելու եմ, ինչ կա-չկա հաղթելու եմ, ողնաշարը ջարդելու եմ, սորտավորել-փռելու եմ, հակառակորդի հաղթելու շանսը զրոյացնելու եմ, հատ-հատ բռնելու-տուն ուղարկելու եմ, դաշտից դուրս գրելու եմ ու նենց, որ էլ մտքով չանցի էս կողմերում խաղեր տա: Պելեն մեկն է եւ այդ մեկը ես եմ:
…Բերեցին նստեցրին նորից պահեստայինների նստարանին: Մրցավարի հետ փոքր ժամանակ դպրոցից տուն ու հակառակը քայլել էի, դրա համար էլ կարմիր քարտ ցույց չտվեց: Փառք Բեկենբաուերին, ջուրը կողքիս էր, վերցրեցի ու լցրեցի գլխիս ու չնայած գժուկ չէի, բայց սթափվեցի: Դիմակս քաշեցի դեմքիս, որ ամոթակարմիրը ոչ մեկը չտեսնի:
Վերցրեցի մի թուղթ ու գրիչ եւ մարզիչին մի նամակ գրեցի: Միանգամից անցնում եմ նամակիս բուն իմաստին, որովհետեւ մի բառ գրեցի. «Ներողություն»:
