Լուսինե Ավետյան

Ժամը վեցն է: Քաղաքի մոտ ու հեռու թաղերից քայլում են մարդիկ, դուրս են գալիս տներից,

Մենք բարձրանում ենք լանջն ի վեր, և սարերից եկող քամին անուշ է դարձնում ճանապարհը: Կապույտ

Արևը թառել է փողոցին ու թրծել ասֆալտը: Օդը քարացել է. շենքերի պատերը, կարծես, հալվում են

Փետրվարյան կիսատաք, կիսացուրտ եղանակ է: Մթամած ամպերը կախվել են՝ պատրաստ պայթելու ու մեզ անձրևահեղեղով ողողելու:

Յասամանները Երևանում ծաղկել են: Նայում եմ ավտոբուսի ուղևորներին. արդեն երեսուներրորդ անգամ եմ հայացքս պտտեցնում նրանց

Նոյեմբերն է: Քաղաքը սուզվել է մառախուղի մեջ: Ծանոթ հինգհարկանիները չքացել են, կառուցվող բազմահարկերը դուրս են

Դեկտեմբերի վերջին օրերն են․ նոր տարվան մնացել է մի քանի օր։ Երևանի գլխին կախված երկամսյա