Գրիգոր Գրիգոյան

— Մտե՛ք, երիտասա՛րդ, անցեք առաջ։ — Բայց ես երիտասարդ չեմ։ — Տեսնում եմ կնճիռները, հպարտանալու

Դիգ Հոլն արդեն պատրաստվում էր հագնել գիշերանոցն ու մտնել տեղաշոր, ուր նրան սրտատրոփ սպասում էր

․․․Պատմության անիվն արդեն պտտվել է վերջնականորեն, վերադարձ հնին չի՛ լինելու: Կքած դիրքից մենք ոտքի ենք

Երկրորդ համաշխարհայինից փառքով դուրս պրծած տաբատի գոտուց զատ՝ Պապս ինձ ու Տիկո ախպորս ժառանգել էր

Տիգրանը լուսադեմին սափրվեց։ Գիշերն անհանգիստ էր ստացվել, շատ էր քրտնել և այդպես էլ չէր կարողացել

Արևածագին հանդիպեցի աստծուն․ միջին տարիքի մի հմայիչ կին էր՝ գույնզգույն զգեստով, երկարաճիտ կոշիկներով, «փոմփոլիկներով» պայուսակն

— Սպասե՛ք, սպասե՛ք։ Կտեղավորվե՞նք,- հևալով հարցրեց Կինը։ — Հա՛մ կսպասենք, քո՛ւրս, հա՛մ էլ կտեղավորենք,- կիսաժպիտ