Արփի Ոսկանյան

Ասում են, որ Ամերիկայում  մեկ անձին տարեկան հասնում է քսանհինգ կիլո թուղթ։ Այ քեզ բան։

Հայոց պատմություն………………………………………1Մատյան ողբերգության ……………………………….101Վերք Հայաստանի  ……………………………………. 102Սիրեցի, յարս տարան ………………………………….103Հացի խնդիր ……………………………………………  200Անտունի ………………………………………………… 209Օտար,

Երեկ ճաշարանում նապաստակ կերա։ Ոչինիչ, կերվավ։ Սկզբում, սակայն, քանի որ անսովոր էր, մտածեցի, որ վրաս

Զարմանալի էին մարդիկ ապրում նախկինում: Ասենք, հարյուր տարին երկար ժամանակ չէ, բայց տեսեք, թե ինչ

Հաճախ, իսկ ավելի ստույգ՝ միշտ, գրոհին հետևում է նահանջը, և երբեք՝ հաղթանակը, որովհետև հաղթանակը միշտ

Երեկ, գրողը տանի, մազ էր մնացել՝ ուշանամ գործից։ Կարևորը՝ ժամանակին դուրս եկա։ Թեյ խմեցի։ Իջնում

Անկեղծ ասած, ես տանն եմ նախընտրում հիվանդ պառկել։ Ինչ խոսք, հիվանդանոցում միգուցե ավելի լուսավոր է

Օրերս գնացի պահեստ։ Վառելափայտ գնելու: Կես սաժեն կաղամախի առա ու դառնացած մտածում եմ. «Կացին էլ

Արթնացա դռան զանգից։ Դեռ մութ էր։ Ընկերուհիս մեռելի պես քնած էր։ Թվաց երևի՝ մտածեցի։ Դեպքերից հետո մեկ-երկու անգամ պատահել էր։ Բայց նորից զանգեցին։ Ոտնաթաթերի վրա մոտեցա դիտանցքին։ Չհասցրի նայել, «Ոստիկանությունից ենք, բացեք»՝ ասին։ Ընկերուհուս արագ ծածկեցի ու կասկածներ չհարուցելու համար, թե ինչ-որ բան եմ թաքցնում, իսկույն բացեցի դուռը՝ առանց վրաս շոր գցելու, գիշերանոցով։ Երկուսն էին։ Մեկը ներկայացավ որպես  գլխավոր ոստիկանապետ, մյուսը՝ որպես ոստիկանապետի տեղակալ։ Հայտնեցին, որ Հանրապետության նախագահը հրավիրում է ինձ իր նստավայր։ – Շատ բարի,- ասի,- շնորհակալ եմ։ Ժպտացի հնարավորինս լայն՝ դրանով հայտնելով ցտեսությունս։ Ոստիկանները նույնպես ժպտացին, բայց երևում էր՝ հեռանալու միտք չունեն։ – Կներեք, չեմ կարող ներս հրավիրել,- ասացի հնարավորինս անվրդով,- տունս թափթփված է… Այս ժամին հյուր չէի սպասում։ Ոչինչ չպատասխանեցին։ Էլի ժպտացի։ Ժպտացին ի պատասխան։ Դուռը չէի կարող փակել, կանգնած ինչ-որ բանի էին սպասում։ Ակնհայտ էր, որ խոսակցությունը կիսատ է։ – Ճաշի՞ եմ հրավիրված, թե՞ ընթրիքի,- հարցրի՝ ճարպկորեն շրջանցելով հիմնական հարցը, թե ինչ նպատակով եմ հրավիրված։ Ոստիկանները զարմացած իրար նայեցին, հետո ինձ, և նրանց հայացքում հեգնանք ու լկտիություն հայտնվեց։ – Լավ, ե՞րբ. այսօ՞ր, վա՞ղը, մյո՞ւս օրը… Թե՞ երբ կամենամ։ – Հիմա,- ասաց ոստիկանապետը,- մեզ հետ։ – Հիմա՞… – Հի-մա, հի-մա, հի-մա…- հեգնանքով հեգեց տեղակալը։ – Բայց դեռ չի լուսացել,- չհասկանալու տվեցի տեղակալի ակնարկը,- ես դեռ չեմ արթնացել, ատամենրս չեմ լվացել, սուրճ չեմ խմել։ Հետո…  Մի քիչ լավ չեմ ինձ զգում… Միգուցե մի ուրի՞շ օր…- ու դարձյալ ժպտացի։ Ոստիկանները նույնպես ժպտացին։ Ցույց տալով, թե բարեհամբույր լռությունն ընկալեցի որպես համաձայնության նշան, որ կարող եմ նախագահին հյուրընկալվել իմ ուզած ժամին, իմ ուզած օրը կամ ընդհանրապես չհյուրընկալվել, եթե չուզեմ, ասացի. – Հոգաչափ շնորհակալ եմ։ Ցտեսություն։ Դեմքի մեղավոր արտահայտությամբ ու ձեռքի շարժումով, որ միասին նշանակում էին՝ մեկ անգամ էլ կներեք ներս չհրավիրելու համար, փակեցի դուռը։ Բայց դռան արանքում բան կար՝  ոստիկանական կոշիկ, ինչպես պարզվեց։ Մեղավոր ժպիտով ու հարցական հայացքով նորից բացեցի դուռը։ – Հետևեք մեզ,- լսվեց։ – Հարց չկա,- ասացի՝ լիակատար համաձայնություն արտահայտող ձայնով՝ հասկացնելով, որ հրաժեշտս թյուրըմբռնման արդյունք էր,- հագնվեմ, սանրվեմ ու անմիջապես հետևեմ ձեզ։

Մի մուրացկան սովորություն էր դարձրել այցելել ինձ։ Աժդահա տղա էր, ծունկը ծալեր, տաբատի կարերը կտրաքեին,

Լիտվական գնացքը երբեք արագ չի գնում։ Կամ էնտեղ ճանապարհը թույլ չի տալիս, կամ  շատ սեմաֆորներ