Պատմվածք

Անսովոր էր ամեն ինչ` թե՛ չդադարող կրակահերթերը, թե՛ վառոդի թունդ հոտը և թե՛ օդում ծանրացած

«Երիտասարդ բժշկի գրառումները» պատմվածաշարից Եթե ​​մարդը խուլ, գյուղական ճամփեքով ձի չի քշել, ես էդ մասին

2020 թվականի նոյեմբերյան մի սովորական օր մարդը նստեց գնացքի երկու տեղանոց նստարանին: Այդ նստարանները վագոնի

Մանկապարտեզի երեխաներն այդքան էլ լավ չէին հասկացել հանդեսի տեքստերը, որովհետև դրանք տեղը տեղին խճողված էին

Մեր տունը լիքը ճամպրուկ ու պայուսակ է, շարժվելու տեղ չկա։ Մենք գնում ենք։ Չգիտեմ՝ ուր

ԻՐԱՊԱՏՈՒՄ Երբ դպրոցում, անգլերենի դասին Գեւորգը հպարտությամբ ասաց` «My name is Joe», դասարանցիները հասկացան, որ

Առաջնագծից ոչ հեռու, ողջ մնացած կայարանի ներսում, կարմիրբանակայինները քաղցր խռմփացնում էին հատակին․ հանգստության երջանկությունը դրոշմված

Արդեն մեկ ամիս կլիներ, եթե ոչ ավել, տեղյակ չէինք՝ ուր է հայրս։ Զարմանալի հանգիստ էր

Երեքն էին՝ վարդագույն, դեղին, կանաչ։ Դեղինն ամենաաղմկոտն էր։ Վախենում էինք բաց թողնել սենյակում․ ամեն դեպքում,

Թվում է` պատերն են աղմկում.-Խաղաղություն ենք ուզում…Բոլորը պայմանավորվել են իրար հետ, պահել շունչները, մտքների մեջ

Քնա՞ծ եմ: Քնած եմ։ Քնած եմ, օ՜, էնպես անուշ։ Միզելս գալիս է։ Ճար չկա՝ զարթնում

Ընկճախտի հաղթահարման լավագույն դեղամիջոցը հումորն է, ասում են դասականները։ Երբ վրա է հասնում հուսահատության մռայլ