Պատմվածք

Վաճառական Երեմեյ Բաբկինից թռցրել էին նրա ջրարջենուց մուշտակը: Վաճառական Երեմեյ Բաբկինը լացուկոծ կապեց, ողբ դրեց.

Նարնջագույն սավանը տատանվում էր քամուց, դա միակ գունավոր կետն էր գորշացած այս քաղաքում։ Ինչ-որ մեկը

Ապաքաղաքական ժամանակներումս, երբ ինձ հեռու էի պահում «կեղտոտ քաղաքականությունից» և ընկերներս ոչ թե երկրի ճակատագրով

Հերթական անգամ տուն էինք վարձել:  Մեր տանտերը իրենց իրերը լցրել էր տան ամենաարևոտ սենյակն ու  կողպել

Տափաստան։ Շեկ ավազներին գալարվում է մի բոժոժավոր օձ, հեզասահ մարսում մի սկյուռ։ Օսթինը հառել է

Կիրակի 14․– Խե՜ղճ Միշիկ։ Գնացէր է առուն լողցեր, վարտիքը թողեր հոն՝ տկլոր տուն է եկեր։

Վիզը ծուռ էր: Մի խոսքով՝ մոզի էր ու կուրծք էր ուտում: Չգիտեր՝ դրախտն ինչ է,

Մարդու ճանապարհներն անիմանալի են։ Ապրում ես, ապրում ու մի օր դուրս գալիս մեծ աշխարհ։ Նույն

Հովիկն այդպես էլ Հովհաննես չդարձավ, գոնե Հովո չդարձավ։ Կինը կարճ էր հագնում` տղամարդ չդարձավ, կնոջը

Հերս այդպես էլ ծխել չսովորեց, բայց մենակ դրանով չէ, որ տարբերվում էր գյուղի մյուս տղամարդկանցից,

– Պեկան համը հանում էր։ Նռնականետը վերցրի, որ բեկորայինով խփեմ, բայց սնայպերը ֆիքսել էր ինձ։