Պատմվածք

     Մաթեմատիկայի դասատուն ոչինչ կյանքից ու սիրուց չէր հասկանում, բայց գումարում ու հանումից էր խոսում,

Մի մռայլ օր, որ գուցե լավ էլ պայծառ էր, մերօրյա վառ քնարերգու բանաստեղծի սև սալորի

Արդեն մի քանի շաբաթ է՝ Ուրիշի երազը գլխումս շարունակում եմ ապրել։ Ես քարշ եմ տալիս

Սխալ կլինի ասել, թե Կարենը պատերազմ էր որոնում, բայց պատերազմը գտավ նրան: Գտավ զինվորական տաք

Ավելուկի հյուսքերը կախված էին լվացքի պարանից։ Աշնան արևի հոտը կպել էր ավելուկներին։ Ձմռանը դրանցով մայրը

Ուլյան լեռան առասպելը հոգում էր ծնվում.. սիրո, հերոսության ու պայքարի, կորստի ցավից… Ինչպես լեռն էր

Երբ մարդը ժամանակ ունեցավ ու ետ նայեց, տեսավ, որ անցյալը սուզվում է մոռացության մեջ։ «Չի

«Ուշադրություն-ուշադրություն…» ,- փակցրել էին շքամուտքի դռներին: – Իսկ ինչու՞ էին գրել՝ ընդամենը երկու օրով են փակում:

– Շշմելու երկիր ա Հայաստանը, աշխարհում նման երկրներ քիչ կան, եթե կան առհասարակ, մարդը միայն

Շուշի, Հադրութ, Մեհրիբան, Լաչինը՝ Քարվաճառ, Նիկոլ, բայրաքթար, Հայաստան, Էրդողան, Ջեբրայիլ, չէ՛՝ Ջրական, Պուտին, Բաքու, զգետնել,

Գենտնահարկ լաբարատորիայում մեռելային, չարագուշակ լռություն էր: Նրանք զգուշորեն, ամեն պահի հարձակման սպասելով, առաջ էին շարժվում,

Նայում եմ խաղալիքների խանութի ցուցափեղկերին, և այնտեղ շարված բոլոր տիկնիկները փշրվում են աչքերիս մեջ։ Ես