Պատմվածք

Դեռ երկար նրան կտանջեն մղձավանջները: Նա սարսափահար վեր կթռչի, մի ակնթարթ ուղեղում միաձուլված կառկայծեն  սարսափելի 

– Ես դուրս եմ գալիս տնից՝ առանց ափսեները լվանալու , առանց վերնաշապիկդ արդուկելու և, առհասարակ,

Իմ հին քաղաքում թողել էի կիսափուլ մայթեր ու էդ մայթերի վրա կոշիկ մաշող ու հառաչող

Ով գիտե`ինչ միս է… Հարսանիք անելը մրցում է։ Գռնոյի հայրը՝ Կալբաս Եմոն, հարգված մարդ էր

Ավոյի հայացքը քարացել էր պարանի օղակից երևացող խաչին։ Արդեն լուսանում էր, և Կոնդի եկեղեցին բարի

Դենին կոկիկություն է սիրում։ Բայց առաջ այդպես չէր, համենայն դեպս՝ մեր ծանոթության առաջին օրը։ Իսկ

Տոնական սեղանի մոտ նստած էին Ֆաֆը, Գազանը, Վլեն, Գոնչը: Ո՛չ Նոր տարի էր, ո՛չ էլ

Սարերում հնդկական ֆիլմերի սեզոնն էր սկսվել, երկարատև մուսոնային անձրևների համառությամբ, երբ մշուշները երկար ժամանակ չեն

Ես տուն չունեմ… Հա, չունեմ, բայց դրա համար լաց չեմ լինում… Ընդհանրապես լաց չեմ լինում.

Մի հիվանդության պատմություն(դրամա մեկ գործողությամբ) ԳՈՐԾՈՂ ԱՆՁԻՆՔParacetamol- ընտանեկան բժիշկ, ВТЕК-ի գլխավոր մասնագետ,Բանաստեղծ- գրողների միջազգային ընկերակցության

Հայրիկս մանկության ընկեր ուներ, պապն իսկական կոմունիստ էր։ Կոլխոզի այգիների բերքն էնպես էր հսկում, որ

1994 թ. դեկտեմբերի վերջն էր. անձյուն մի ձմեռ մեր ծուռ ճանապարհները բռնել էր ու եկել-հասել