Արամ Դավթյան/Ճանապարհ դեպի ոչինչ
Հոգնել եմ ամեն ինչից և հենց դրա համար որոշել եմ գնալ այդ քայլին: Հիմա այնքան
Հոգնել եմ ամեն ինչից և հենց դրա համար որոշել եմ գնալ այդ քայլին: Հիմա այնքան
*** Դու կարող ես գծանշելկյանքիդ բոլոր ուղիները,և ամենևին ոչ դեպի ապագա։Հիշիր՝ թռչունը, որ ճախրում է,ոտնահետք
Մահճակալի տակից, որին պառկած ես,դուրս են սահում ձեռքերը նախնիների՝տղամարդկանց ու կանանց։Նրանք սահում են քո մարմնի
Բժիշկն ասել էր, որ մայրիկի վիճակն արդեն լավ է, արդեն կարող է տեղափոխվել տուն։ Մայրիկն
Կյանքը բանտում սկսել էր հիշեցնել Զապելին իր դպրոցական կյանքը։ Երկու տեղում էլ բոլորը ճնշված էին։
Artkvartal սրճարանումինձ հետ էինՊիկասոն, Դալինու Սարյանըցախավել, հին ջահեր,ցանկապատու էլի խառը իրերխառը մտքերքո մասին,առանց քեզև ոչ
Այդ դեպքից հետո անկարելի էր, որ գնար դպրատուն։ Բայց տանը մնալը նույքան, եթե ոչ ավելի
Հաջորդ օրը, երբ մայրը չմիացավ տնեցիների առաջին սրճախմությանը, Զապելը կանխազգացում ու անհանգստություն ունեցավ, որ մայրիկի
Նունիկի հետ նույն թաղում էինք ապրում, նույն դասարանում էինք սովորում, իրար նման էինք սովորում ու
Երազանքները, իհարկե, կատարվում են, եթե ապրես մինչև էդ օրը։ Կեսգիշերն անց է, այս ժամերին լավ
Լիլիթ Ստեփանյանը ժամանակակից արվեստագետ է։ Նրա «Եթե» վիդեո-ինստալյացիան ներկայացվել է 2024 թվականի մայիսին Կինոյի տանը
7 Արթնացավ ցրտից։ Չէր էլ հասկանում՝ ինչպես էր քնել։ Նույնիսկ իր ամառային վերարկուն չէր գցել