Arpi Voskanyan

Զուլեզու Իմ հռու,Իմ մենու,Իմ լուսա,Իմ հուսա,Քո հանդեպ իմ սերըԴեռ չունի իր լեզուն։ Իմ միո,Իմ անգուշ,Իմ

Աստիճանաբար իրականություն  են դառնում հարազատ վայրերի ուրվագծերը և ցավոտ մխրճվում գիտակցությանս մեջ։ Հևալով վերջին պտույտն

– Մա՛մ, կլինի՞ նստենք, հոգնեցի, ծարավ եմ, ջուր կառնե՞ս,- վիճակս ավելի ծանրացնելու համար մի հոգոց 

Ինչ-որ անհասկանալի նահանջ կա ներսումս։ Հիշողությունս դանդաղ հետ-հետ է գնում  դժվարանցանելի ճանապարհը չհաղթահարող  մեքենայի պես,

Վերջին տասնամյակներում քաղաքակրթական ընտրությունների և որոշումների հարցը նոր հնչեղություն է ստացել գաղութային և հետգաղութային դիսկուրսներում:

«Մենք մի օր ուրիշ մոլորակում կհայտնվենք»,-ասում էր  Նվարդը։ Նման պահերին նայում էի ու տխուր ժպտում։

Տարիներ առաջ, երբ քաղաքում կայանատեղին լուրջ խնդիր էր, օդագնացների մուտքը իսկական փրկություն եղավ, վթարների թիվը

* ես ուզում եմ վերադրվեն երկինքն ու հողըես ուզում եմ արեւը գիշերը ելնիես ուզում եմ

– Հռիփսիկ։ – Ի՞նչ։ – Դու ձեր գյուղը հիշու՞մ ես։ – Հա։ Կեսօր է ու

Երբ երկրաշարժը եղավ, ես հինգերորդ դասարանում էի սովորում, աշխարհագրությունից երկու օր առաջ էինք անցել երկրաշարժերի

Մի օր (1989 կամ 1990 թվականն էր) երջանկահիշատակ Ռաֆայել Իշխանյանը եկավ խմբագրություն ու, սեղանիս դնելով