Search Results for: Գևորգ Գիլանց

ՊԱՀԱՊԱՆ-ՀՐԵՇՏԱԿՆԵՐԸ Պահապան հրեշտակներ ես միշտ ունեցել եմ՝ թե արական, թե իգական սեռի։ Դժվարը նրանց ճանաչելն

Ժանտախտի դեմ պայքարի միակ միջոցն ազնվությունն է։ Ալ. Կամյու Ասելիքս դժվարությամբ էր միս ու արյուն

(թավշի և շուշաթղթի էկզիստենցիալիստական նմանությունը Վարդիշաղ տատի հյուսիստիզբոներում) Սիրելի ֆուբոլիստներ ջան, կհիշե՞ք, որ բակի ֆուտբոլի

Ռուսական մի լավ ասացվածք կա՝ «на войне, так на войне», որի իմաստային հայերեն համարժեքը «տո

Էս տնաշենի Մեսրոպի մոտ ոնց որ թե «գո՜-ո՜լ» գոռալը «խասյաթ ա դառել»։ Գնդակը դաշտի որ

Ուրեմն, կանգանած սպասում եմ, որ ճայտրուկի ծուխը ցրվի ու փոխանցում անեմ, բայց էդ անտերը դանդաղ

Է՜, էլի ծանր գործն իմ ուսերին ընկավ։ Չնայած, միկողմից էլ արդար է, քանի որ առաջին

Ուրեմն մեր Մեսրոպն ընդմիջում հայտարարեց թէ չէ, իր էդ սիրուն փոխանցումը օդում քարացավ։ Հանդերձարան չգնացի,

Թիֆլիսեցի տատս շատ կամային և «կոլորիտային» կին էր (չեմ կարող գունեղ գրել, ուրիշ բան կհասկացվի),

1994-ի նոյեմբերի 17-ի երեկոյան, անսպասելիորեն, չնչին ինչ-որ բանից, ոչ բայրձրաձայն, բայց հանկարծակի սկսեցի հիստերիկ հռհռալ,

Մեղքս ինչ թաքցնեմ, մինչև հիմա էլ խղճի խայթ ունեմ, որ ցանկացա Մեսրոպին էլ հետս տանել

Երազիս մեջ ինձ ու Մեսրոպին նստացրել էին։ Հա, հա, Մեսրոպ ջան, ինձ ու քեզ փակել