Խաչմերուկներ՝ գրելու համար
Գրելը հորինել են պատմությունների համար,
որոնք պետք է գլխից ռադ անել։
Իրականությանը հանդիպելու համար:
Ուղիղ ճանապարհ երբեք չկա։
Այն ունի իր մութ ոլորանները եւ գիտի բոլոր վախերը,
Որոնց համար էլ սկսեցիր կարուձեւը։
Գրելուց
անգամ ոտքի ծայրերին քայլող գրողները չեն փրկվի:
Վախն էլ զգուշանում է իր արժանապատվության համար
եւ կարող է գլուխդ քեզնից խլի։
Հուշերն անցյալինն են, բայց քեզ չեն թողնում
եւ ավարտվում են այն ժամանակ,
երբ ինքդ քեզ համար մեկ ես դառնում։
Ժամանակ։ Կցագրություն։
Ժամանակ,
որը մենք այլևս չենք ունենա միմյանց համար,
երբ մեր զգեստապահարանը
մարմնից դատարկված հագուստից
կձերբազատվի։
Երբ մեր միջև
բառերից ազատ տարածություն կկանգնի,
եւ
աչքերը կփակեն
կոպերի ներսի եւ կոպերի դրսի պատմությունները։
Երբ բառը կհավատացնի, թե ռետին է
եւ կջնջի բոլոր պատմությունները,
որոնք այլևս չենք կարող պատմել:
Երբ ժպիտը կծածկի
փողոցում պատահական դիպչելու անհարմարությունը։
Երբ այլևս չենք անհանգստանա,
որ պատմածը չի համընկնում իրականությանը
եւ
կներենք բառերին անճշտության համար։
Երբ կխոստովանես, որ ճակատդ ու ծոծրակդ,
որ երբեք չեն տեսել միմյանց,
ընդհանուր պատմություն ունեն,
եւ ծոծրակը հաճախ զգացել է նաեւ այն,
ինչ ճակատը բաց է թողել։
Երբ կհավատաս, որ
գրքիդ ութերորդ էջում տպված բանաստեղծությունը
ոչինչ չգիտի տասներեքերորդ էջում տպվածի մասին,
եւ
դու էլ այլեւս հետ չես նայի,
կլինես հանգիստ,
ինչպես արևը մայրամուտին,
քանի որ գիտի՝
լույսը նորից կբացվի։
Նշումներ հավելումների համար
Նշում արա՛, Աստվա՛ծ,
երբ գիրքդ
նոր խմբագրությամբ կհրատարակվի,
թող ընթերցվի սա էլ։
Սխալներն իրենք են փնտրում մարդկանց:
Միշտ չէ, որ մենք ենք մեղավոր,
եթե սայլը շրջվել է, եւ
ճանապարհը հետո է երևացել։
Միայնության համար պատրաստություն են
բոլոր հանդիպումները.
Երկուսը միշտ չէ, որ ավելի լավ է,
քան մեկը։ Դրա միջով անցել ենք։
Սա ամենն է, ինչ կարող էինք ասել,
եթե միայն դա՛ մեզ անհանգստացներ,
լռությունը փրկություն չէր լինի
այն ժամանակ, երբ պետք է խոսենք։
Ես ու դու միմյանց նրա համար չենք կանչում,
որ իսկապես կարիք ունենք միմյանց։
Իմ և քո հագուստը մեկ պարանի վրա
կողք կողքի չենք փռել ու
ավելի շատ նշան ենք փնտրում համոզվելու համար,
որ կամ․․․ որ կաս․․․
Ջրի նշան
«Եթե բավական երկար նստես գետի մոտ,
կտեսնես, որ մի օր թշնամուդ դիակն էլ կբերի»։
Չինական ասացվածք
Կուզեի երազ լինի,
բայց իրականություն է․
տունը ջուր է լցվել։
Միանգամից վրա չտվեց ու ավերեց,
տախտակ առ տախտակ հանեց եւ
հիմքն էլ քանդեց։
Կանգնած էի ձեռքերս իջեցրած,
եւ ցանկություն էլ չառաջացավ
թեկուզ մի տախտակ փրկելու
հանդարտ լողի համար։
Կանգնած էի երկար ու համբերատար․
ոչ թե թշնամու,
այլ նրա դին բերեց, ում սիրում էի։
Փրփուր
Կան օրեր և գիշերներ՝
փրկվելու համար, երբ
դատարկ թղթին այնպես ես նայում,
կարծես հենման կետ ես փնտրում
առաջին բառը գրելու համար։
Հետո հեշտ է:
Այդպես է,
մեծ ցավից առաջ
լռությունն այնպես է շատանում,
լցնում է ամեն ինչ։
Մատնաչափ տեղ էլ չի թողնում աղմուկի համար,
կարծես վախենում է սեփական ականի վրա պայթելուց։
Այո,
կան պատմություններ, որոնց առջեւ գրողն անզոր է։
Նա, ով ծվեն-ծվեն է անում, ջարդուփշուր, տեղահան,
թաքցնում է եւ երբեմն նույնիսկ հորինում,
անզոր է նման պատմությանների առջեւ, քանի որ գիտի՝
ով պայքարեց, պարտվեց։
Խեղդվողի բառ է փրփուրը։
Դառն է ողջ-ողջ թաղվածների համը․․․
Նախադրյալի անատոմիա
Ցավն այսպիսին է․․.
Կարծես արդեն չես կարող ընկալել։
Ասում ես՝ սահման է։
Իսկ սահմանն անտեսանելի է։
Տունն այսպիսին է․
լցնում ես սիրով,
իսկ նա դատարկվում է։
Օրերն այսպիսին են.
մեռելի գույն են ընդունում։
Հակառակն էլ կա՝
գիշերները սպիտակում են։
Պատմությունն այսպիսին է․
համարյա բռնել ես,
նախադասությունների ես վերածում,
բայց չես կարող գրել։
Վախն այսպիսին է․
սարսափեցնում է, ու
որքան շատ ես փորձում հեռանալ,
ավելի ամուր է բնակվում մեջդ։
Քեզ համար
Հոգնել եմ,- ասաց նա ինձ,
մի քանի անգամ կրկնեց
եւ ավելի համոզիչ լինելու համար
հավելեց,- շատ։
Մոնիտորի վրա անընդհատ ցատկում էր
Միեւնույն բառը:
Հոգնել եմ։ Հոգնել եմ։ Հոգնել եմ։
Ի՞նչ անեմ քեզ համար,- հարցրի ես,-
այլևս չեմ կարդա քեզ համար իմ բանաստեղծությունները,
որ առաջ կարդում էի։
Այլեւս չեմ պատմի իմ հոգնած օրերի ու գիշերների մասին,
եւ եթե ինչ-որ մեկը չի վախենում երջանկությունից,
ժպտա ու ասա՝
թե վախն է ստեղծել սերը,
ինքն էլ այն կուտի։
Վրացերենից թարգմանեց Ասյա Դարբինյանը
