Օֆելի Դալաքյան

Օրվա մեջ մի քանի անգամ Սամվելենց տան դուռը բացվում-փակվում էր։ Անկախ եղանակային պայմաններից` Սամվելն աշխատում

Շենքում բոլորը խոսում էին Անոյի լվացքից։ Նրա նման ոչ մեկը լվացք չէր փռում․քանոնով գծած էր։

Մայիսյան կիսաեփ արևը շոյում էր գյուղի գլուխը։ Օդը մաքու՜ր- մաքուր էր։ Գյուղացիներից շատերը նստել էին

Մարիամը մեր մանկապարտեզի խմբից էր։ Աշխարհի խելոք, սուսիկ-փուսիկ աղջիկն էր, դաստիարակները նրան ասում էին՝ խելոք

Բակը բակի նման չէր, երբ Էդոն այնտեղ չէր։ Բակի ուրախությունն էր Էդոն, բնակիչները սիրում էին

Հացի փռի խանութի դուռը բացվեց, միջին տարիքի մի կին, ալյուրոտ գոգնոցն արձակելով, թափ տվեց այն,

– Ես դուրս եմ գալիս տնից՝ առանց ափսեները լվանալու , առանց վերնաշապիկդ արդուկելու և, առհասարակ,

Ավելուկի հյուսքերը կախված էին լվացքի պարանից։ Աշնան արևի հոտը կպել էր ավելուկներին։ Ձմռանը դրանցով մայրը

Պատերազմից հետո սա գյուղի առաջին հարսանիքն էր․ ուզենք թե ոչ՝ կյանքը շարունակվում է․ գյուղի մեծերը