Նարե Վարուժանի

Ամեն օրվա պես այդ օրն էլ հավաքվեցին Մարոյենց տանը։ Մամիկոնը՝ գյուղապետի տղան, Վաղինակը՝ գյուղի «լույսի

Քուվեյթ, ճերմակ օրեր։  Ինքնաթիռը վայրէջք կատարեց, և օդն ակնթարթորեն լցվեց քուվեյթյան տապով։  Առաջին բանը, որ

 Արշոն դուռը բացեց պարտված շարժումով, և կինը դա զգաց․ – Հը՛ն, ի՞նչ եղավ։ – Ինչ

Իրենց յոթանասուն տարվա ընկերությունը պահում էին հեռախոսով։ Հա՛, յոթանասուն տարվա․ մանկության ընկերուհիներ  էին, երկուսն էլ՝

Սյունիքի կանաչ լեռներում էր ապրում մեր փոքր ու մեծ ընտանիքը։ Այնքան փոքր, որքան Սուսիկի օրորոցը,

Մեղր քամելու օրերն ամենասպասվածն էին մեր գերդաստանում․ բոլորը հավաքվում էին դիտելու, թե պապս ոնց է

Իմ հին քաղաքում թողել էի կիսափուլ մայթեր ու էդ մայթերի վրա կոշիկ մաշող ու հառաչող

Նայում եմ խաղալիքների խանութի ցուցափեղկերին, և այնտեղ շարված բոլոր տիկնիկները փշրվում են աչքերիս մեջ։ Ես

Հովիկն այդպես էլ Հովհաննես չդարձավ, գոնե Հովո չդարձավ։ Կինը կարճ էր հագնում` տղամարդ չդարձավ, կնոջը

– Սաթի՞կ։ Սաթիկը վերցնում է սրբիչն ու սկսում ամանները չորացնել։ Այսպես ամեն օր։ Լվանում է,