Նանա Պայծառ Պետրոսյան

Հայրիկս մանկության ընկեր ուներ, պապն իսկական կոմունիստ էր։ Կոլխոզի այգիների բերքն էնպես էր հսկում, որ

Արդեն մեկ ամիս կլիներ, եթե ոչ ավել, տեղյակ չէինք՝ ուր է հայրս։ Զարմանալի հանգիստ էր

Սովետական դպրոցը լավն էր, ուսուցումն ասես դրված էր ռելսերին ու հանգիստ գնում էր իր հունով։

Վանեցի, Եղեռնից մազապուրծ Սրբուհի տատս տաճկահայերեն էր խոսում: Փոքր էի, չէի հասկանում: Ասում էր․  –