Էրիկ Բեկնազարյան

Անտառաշներ Խոսք ներածական Իսկապես որ, կարդալով Արփի Ոսկանյանի «Իմ կյանքի շները», ակամայից սկսում ես հիշել

– Լինելի՞ք բան է: Այս ջահելը իր անտառում դեռ ոչինչ չէր լսել այն մասին, որ

– Պեկան համը հանում էր։ Նռնականետը վերցրի, որ բեկորայինով խփեմ, բայց սնայպերը ֆիքսել էր ինձ։

Ձմռանն Աղստևը ծանծաղ էր ու մի տեսակ բռնաբարված, ինչպես մեր հոգիները Դիանա Գրիգորյանի սերիալներից հետո.

Քնա՞ծ եմ: Քնած եմ։ Քնած եմ, օ՜, էնպես անուշ։ Միզելս գալիս է։ Ճար չկա՝ զարթնում

Տասնվեց հարկանի նորակառույց մի շենք, որը բնակեցված է երիտասարդ զույգերով: Շենքը երկար է ու ունի

Համալսարանական իմ կյանքի ակտիվությունը ուղիղ համեմատական էր տրամադրությանս անկումներին ու վերելքներին, եղանակի տեսությանը, պայմանավորված գիշերը՝