Մարինա Գևորգյան

Աշնանային երկար գիշերներից մեկն էլ ահա դանդաղ լուսանում էր։ Հեռուստացույցը ողջ գիշեր չէր անջատվել, լուրերի

*Փոքր քրոջ պես ձեռքս բռնած՝քայլում է հետս տարիների միջովանկախությունը։Ես նրան Սահմանադրություն,նա ինձ հեքիաթ է պատմում։Ու

Հատված «Չեռնոբիլյան աղոթք․ ապագայի քրոնիկոն» գրքից Ձեզ փաստ՞եր են հարկավոր, այն օրերի մանրամասնե՞րը, թե՞ իմ

Իզաբելա Ավետյան -Ահա և վերջ,- ասաց մի ծեր և իմաստուն ձի, տեսնելով առաջին ավտոմեքենան։              -Ահա և

-Վո պու չըն տա(չին․՝ես չգիտեմ),գնացեք գտեք բերման ենթարկեք ,լի կըա(հենց հիմա),- այս գոռգոռոցներից հաստագլուխ զինվորների

Այն օրից,երբ իմ պասով մտա դաշտ,անցել է քառասունյոթ պաս, էդ ընթացքում «մեկուսացիա» սերիալի երկու սեզոն

Ես խաղաղ նստած էի ինձ համար, գնդակս քցում-բռնում էի, ալկոգելված նյարդահամակարգով առաջին պարբերությունը համարյա մտքում

Բա՜րև, ֆուտբոլակարդացյալ մարդիկ։ Իհարկե, իմ գնդակ վարելը մի քիչ երկար տևեց, բայց ես էլ բոլորի

Ուրեմն, էս քանի օրը ոտս կախ էի գցել, հետևում էի մեր կորոնաֆուտբոլային ընթացքին, հիանում փոխանցումներով,

Էն օրը, որ ես մտա կորոնաֆուտբոլի դաշտ, արևոտ էր,անձրևը հլը չէր փչացրել տրամադրությունս, տան գործերն

Կար ժամանակ (հե՜յ գիտի ջահել վախտեր), ամուսնուս հետ մի խելքի էինք, էլ Վիվառո, Էլ Տոտո,