ժաննա Հայրապետյան

Ինչ-որ անհասկանալի նահանջ կա ներսումս։ Հիշողությունս դանդաղ հետ-հետ է գնում  դժվարանցանելի ճանապարհը չհաղթահարող  մեքենայի պես,

Նունիկի հետ նույն թաղում էինք ապրում, նույն դասարանում էինք սովորում, իրար նման էինք սովորում ու

Ամառվա շոգ կեսօր է: Հրե՜ն մեր գյուղը: Իր բաժին երկնքի տակ ծույլ փռված` հորանջում է`

Շուշին` բակի բարձրահասակ թթենին, ծեր բակի ամենաջահել բնակիչներից էր: Տարիքով գուցե մեծ էր, բայց շատ

Արսենը մեր թաղի ամենահայտնի մարդկանցից մեկն էր: Նրան բոլորն էին ճանաչում: Նույն շենքի նույն հարկում

Մի խաղաղ իրիկուն էր` հանգիստ ու զգուշավոր… Մայրս մեզ համար գիրք էր կարդում: «Դիթե, մարդ

Ես սիրում եմ դպրոցը: Սիրում եմ շատ սովորական ու պարզ սիրով, որտեղ վերամբարձ ու հորինովի

-Դուք ու՞մ եք զանգել… Ամուսնուս հեռախոսին պատասխանող անծանոթի ձայնը քարկապ գցեց մտքերս, բառերս խառնվեցին իրար,

Հարության տոնին ձմռան թմբիրից արթնացած բնությունը կանչում էր մեզ: Մենք դասարան-դասարան կամ թաղի երեխաներով մեր`

Ես տուն չունեմ… Հա, չունեմ, բայց դրա համար լաց չեմ լինում… Ընդհանրապես լաց չեմ լինում.

1994 թ. դեկտեմբերի վերջն էր. անձյուն մի ձմեռ մեր ծուռ ճանապարհները բռնել էր ու եկել-հասել

Հերթական անգամ տուն էինք վարձել:  Մեր տանտերը իրենց իրերը լցրել էր տան ամենաարևոտ սենյակն ու  կողպել