Նարինե Կռոյան

Պարոն Կարպիսը 1947 թվականի ներգաղթյալներից էր:  Աստծո ամեն առավոտ Կարպիսն անիծում էր այն շոգենավը, որ

Վիզը ծուռ էր: Մի խոսքով՝ մոզի էր ու կուրծք էր ուտում: Չգիտեր՝ դրախտն ինչ է,

Տերևաթափ, ծածկիր ինձ անտրտունջ, թող մոռանա օրը գոյությունս ունայն, ցավս թաղիր խաշամիդ թմբիրի տակ նեխող.

Մենակյաց ու անխոս Բեգլարին բոլորը գիտեին: Քանի՞ տարեկան էր՝ ինքն էլ չէր հիշում. նրա բոլոր

«Թվում էր` հայրն այնտեղ գործիք է պահում` խարտոց, աքցան  կամ մուրճ. տղան չէր կարողանում հայացքը երկար