գրողուցավ

Բոլորը լուռ-լուռ են, ծպտուն չկա: Ես եմ, ձեռքերիս մեջ անհավասար իրար վրա դասդասած նշումներս, որ

—Հայր մեր,Եթե ինձ հիշում ես,Մի անգամ հանդիպել ենքԷն ամենասկզբումԵս 50 սմ հասակ ունեի,3 կիլոգրամից մի

– Լսե՜ք, թոռնիկներս, ժամանակների մասին եմ ձեզ պատմում, երբ տատիկը ձեր փոքր էր, շա՜տ փոքր,

Պատրա՞ստ եք։ Ի՞նչ։ Արդեն եթերու՞մ եմ։ Լավ, ուրեմն սկսեցինք։ Ըհըմ, Ըհըմ։ Չէ, չէ, լավ եմ,

Ֆուտբոլ ենք խաղում: Դաշտում ենք նորից: Համարձակ մտա, բայց էսօր խաղս մի տեսակ քեֆ չունի:

Այն, որ գիտությունը վաղուց է դարձել մեր ժամանակի կրոնը, որին մարդիկ դավանում են, ակնհայտ է

Նախքան նամակիս բուն իմաստին հասնելը, ուզում եմ ասել մի շատ կարեւոր բան: Քանի որ կարդալը

Հաղթե՜լ ենք, ժողովուրդ, արդա՜ր ա․․․ Երեք հարյուր յոթանասունչորս․․․Մեր թվերը մեկ աճում են, մեկ՝ նվազում, մենք

Բա չիմացաք՝ վարորդական իրավունքիս վկայականը ստացա:– Դու՜րս, – գոչեց ոստիկանության պատուհանիկի մոտի տիկինը, ում սանրվածքը

Վերջապես ես դիմակ ձեռք բերեցի և իմ կյանքն արդեն կհեշտանա։ Զգուշորեն մտա դեղատուն, ճմրթված դրամապանակիցս

Ժանտախտի դեմ պայքարի միակ միջոցն ազնվությունն է։ Ալ. Կամյու Ասելիքս դժվարությամբ էր միս ու արյուն

Մի պլովդիվյան ծույլ ցերեկով քաղաքապետարանի առաջ ոսկուց թռչող ափսե ա վայրէջք կատարում: Ափսեի ոսկյա դուռը