Պատմվածք

Փետրվարյան կիսատաք, կիսացուրտ եղանակ է: Մթամած ամպերը կախվել են՝ պատրաստ պայթելու ու մեզ անձրևահեղեղով ողողելու:

Կյանքիցս քանի գարուն էր անցել ու նույնքան  աշուն, ամառ ու ձմեռ։ Անկախանում էինք՝ չգիտեմ ինչից

-Վերա՞, ի՞նչ եղավ քեզ, – վեր թռավ Սամվել պապը ու արագ թեքվեց դեպի կինը, որը

Մեռելը և ես դուրս եկանք տնից ու ծխախոտ վառեցինք: Ես նայեցի նրան. իսկական դիակի տեսք

Սեփական բախտի հետ հաշտություն կնքած, չգիտես որ պայմանագրով, չգիտես ինչից ելնելով, չգիտես կոնվենցիայի որ նորմի

Չար են, չէ՞, օրերը, չկա խաղաղություն, ու երկրագունդը կորցրել է կարծես իր անդորրը․․․Երևի արևն է

    Ձեռնափայտս եմ կորցրել։ Ավելի ճիշտ՝ չեմ հիշում, թե ուր եմ այն դրել։ Կորցնելն ավելի անկանխատեսելի

Չեմ հիշում ՝ գարուն էր, ամառ, թե աշուն։ Բայց ձմեռ չէր։  Դուռը թակեցին։ Դուռը շատ

Ասում են, որ Ամերիկայում  մեկ անձին տարեկան հասնում է քսանհինգ կիլո թուղթ։ Այ քեզ բան։

Օրվա մեջ մի քանի անգամ Սամվելենց տան դուռը բացվում-փակվում էր։ Անկախ եղանակային պայմաններից` Սամվելն աշխատում

Դիգ Հոլն արդեն պատրաստվում էր հագնել գիշերանոցն ու մտնել տեղաշոր, ուր նրան սրտատրոփ սպասում էր

Յասամանները Երևանում ծաղկել են: Նայում եմ ավտոբուսի ուղևորներին. արդեն երեսուներրորդ անգամ եմ հայացքս պտտեցնում նրանց