Պատմվածք

Անունն Աքրևոս էր, ընտանիքում ու թաղում Աքի էին ասում։ Աքին ընդունված անուն չէր։ Քանի դեռ

– Թոշակ կա՞,- հարցրի: Մանուշը ձայն չհանեց: Լուռ էր: Ստիպված էի հարցս կրկնել. – Մանու՛շ,

Շուրջ մեկ ամիս համակարգչին չէր մոտեցել։ Դատարկ- դատարկ էր ներսս։ Ու համ էլ աչքերն արդեն

– Մա՛մ, կլինի՞ նստենք, հոգնեցի, ծարավ եմ, ջուր կառնե՞ս,- վիճակս ավելի ծանրացնելու համար մի հոգոց 

Ինչ-որ անհասկանալի նահանջ կա ներսումս։ Հիշողությունս դանդաղ հետ-հետ է գնում  դժվարանցանելի ճանապարհը չհաղթահարող  մեքենայի պես,

«Մենք մի օր ուրիշ մոլորակում կհայտնվենք»,-ասում էր  Նվարդը։ Նման պահերին նայում էի ու տխուր ժպտում։

– Փառիկ  քուրի՜կ, ա՛յ Փառիկ  քուրիկ, մաման կըսե՝  արի,- Փառիկի մտքի թելը կտրեց հարևանուհու  տղայի

Ձյունը նստում էր դանդաղ ու հաստ շերտով։ Փոքրիկ փաթիլները, ասես անտեսանելի ձեռքերով հյուսված, փռվում էին

Ժամը վեցն է: Քաղաքի մոտ ու հեռու թաղերից քայլում են մարդիկ, դուրս են գալիս տներից,

Աշոտ Մելքոնյանի ոստիկան դառնալու պատճառը հասարակությանը և պետությանը ծառայելու նվիրական ցանկությունը կամ հանցագործության դեմ անհաշտ

Նվիրում եմ Մովսես Մանուկյանին Ահա նա, նստած իմ տան բակում, եկել է ուտելիքի հոտի վրա,