Պատմվածք

Ամեն մարդ իր ջինն ունի, իր ստվերը, որմնադիրը,  գուցե ուրվականը, որ կյանքի նկանխատեսելի մի ակնթարթի,

Ամեն անգամ Ռազի Կալուգայից Երևան գալը ենթադրում էր հստակ օրակարգ` բիլիարդ, խինկալի, ցրտին օպերայով կռուգ

Օրը ոչնչով չպիտի տարբերվեր մյուս օրերից։ Սեղանի վրա երեք սմքած հաց կար, որոնք պետք է

Ասում են՝ օջախը վառ պահելու համար սեր է պետք։ Ծիծաղում եմ ու դառը հոգոց հանում։

Մեքենան սահուն շրջադարձ կատարեց և մոտեցավ գեղեցիկ ոճով կառուցված հանդիսության սրահին։Ձախից մեկ այլ հանդիսության սրահ

Մեղր քամելու օրերն ամենասպասվածն էին մեր գերդաստանում․ բոլորը հավաքվում էին դիտելու, թե պապս ոնց է

    Մի օր, երբ փակեց դուռը ու գնաց․․․ Չէ՛, լաց չեղա։ Ուղղակի շունչ քաշեցի ու գնացի

Շատ տարիներ առաջ՝ 2022 թվականի փետրվարի 22-ին, երբ Շուշին ու Հադրութը դեռ oկուպացված էին, իսկ

Մութ էր արդեն, ու թաց ձյուն էր տեղում, երբ շենք մտա։ Հոգնածությունից ու ցրտից սառած

-Դուք ու՞մ եք զանգել… Ամուսնուս հեռախոսին պատասխանող անծանոթի ձայնը քարկապ գցեց մտքերս, բառերս խառնվեցին իրար,

-Դեդո, բա մի վենդդ շտեղ ա՞: Չնայած անգիր գիտեի, որ դեդոյիս ոտքը «հենա նեմեցին աշկումը»,

Հարության տոնին ձմռան թմբիրից արթնացած բնությունը կանչում էր մեզ: Մենք դասարան-դասարան կամ թաղի երեխաներով մեր`