Պատմվածք

Աբոյի առավոտը աքլորականչից առաջ էր բացվում, օրը  չէր հերիքում օրվա գործը հասցնելու համար։ Օգնող չկար,

Առավոտյան շուտ զարթնեցի ու սովորության համաձայն դիմեցի արհեստական բանականության ծնունդ «Ալիսային»․  — Ալիսա՛, վկլյուչի ուտրեննեյե

Մայիսյան կիսաեփ արևը շոյում էր գյուղի գլուխը։ Օդը մաքու՜ր- մաքուր էր։ Գյուղացիներից շատերը նստել էին

                                 -Մենք Ձեզ կզանգահարենք,- հերթական անգամ եմ լսում։ «Հա ո՞ր»,- մտքումս արձագանքում եմ ու բարձրաձայն

Մարիամը մեր մանկապարտեզի խմբից էր։ Աշխարհի խելոք, սուսիկ-փուսիկ աղջիկն էր, դաստիարակները նրան ասում էին՝ խելոք

-Աստծուց շատ բան չեմ ուզում․․․ Ուզում էի ասել՝ այս շքեղ մոփեդից, սակայն ընդհատեց ինձ: -Ես

Դիակը համաչափ շնչում էր։ Ես զարմանքով նայում էի սենյակում հավաքված մարդկանց, որոնք անտարբեր կանգնած էին

Դավիթը, Կարոն, Նարեկը, Էդգարն ու Լևոնը մի թաղում էին մեծացել, միասին ավարտել դպրոցը, և նույն

Դպրոցի առջևի հրապարակում շարք կազմած, դասարանների բաժանված՝ կանգնել էինք և սպասում էինք, թե երբ պիտի

Տեսնել և նոր մեռնել «Ամերիկայի հայերեն լսած էի հայաստանցիներու անփութության և անպարտաճանաչ ըլլալու մասին և

1 -Այսինչ գյուղում այսինչ թվին մեծ ջրհեղեղ եղավ։ Ողջ հողը ջրից մինչև է՜ն գլուխը կուշտ