Պատմվածք

Տարիներ շարունակ ձգվող սիրո բացատրությունները վերաճել էին սիրավեպի: Ու թեև սիրավեպն իր տեսակի մեջ արտառոց

Ես ու նաև դուք մի հյուլեն ենք ծվարած, դեգերած, քանի անգամ մարագներում խեղդված, սովալլուկ, մերկ

Անմիջապես աչքովս է ընկնում չորս լեզուներով գրված բավականին մեծ ցուցանակը՝ հայերեն, ռուսերեն, անգլերեն, պարսկերեն՝ «Օգնենք

Գաբրիելին թաղեցին շաբաթ օրը, բայց  կիրակի  նա արդեն տխուր դեմքով նստած էր տան դիմացի երկար

Սկիզբը՝ այստեղ *** – Դա թուլություն էր, և ես օր օրի հիասթափվում եմ քեզանից, ինձանից։ 

Հերթական անգամ Մարիաննայի երազն ընդհատվեց այն պահին, երբ Վիգենը պատրաստվում էր ասել այն կարևորը, ինչին

Մեր տունը գյուղի ամենածայրի տունն էր։ Կտրված ոչ միայն գյուղից, այլև աշխարհից։  – Էս մեր

– Թոշակ կա՞,- հարցրի: Մանուշը ձայն չհանեց: Լուռ էր: Ստիպված էի հարցս կրկնել. – Մանու՛շ,

Բաբոն գնում էր: Խռով չէր աշխարհից, ոչ էլ դժգոհ իր ապրած կյանքից: Բաբոն հաշտ էր

Շուրջ մեկ ամիս համակարգչին չէր մոտեցել։ Դատարկ- դատարկ էր ներսս։ Ու համ էլ աչքերն արդեն

(Հեքիաթ իրական ու անիրական իրողություններով) * * *  Ժուկով-ժամանակով լեռնային հեռավոր երկրում մի աղջիկ էր