Պատմվածք

Նվիրում եմ Մովսես Մանուկյանին Ահա նա, նստած իմ տան բակում, եկել է ուտելիքի հոտի վրա,

Խավարի մեջ քայլում էր Կիևյան կամրջով: Գիշերվա հազարն էր, ու փողոցը լրիվ դատարկ էր,  միայն

     Կանացի բարեմասնությունների նկատմամբ Ուլիցերյան պատմվածքի  հերոս Պարոն Գրականագետի  անհագուրդ ցանկասիրությունը թերևս մի քիչ մեղմեր, հնարավոր

     Երբ փոքր էի, միշտ երազում էի հովանոցով պատուհանից թռչել, ինձ թվում էր՝ կպահի: Հիմա հասկանում

«Բուկֆեստ»-ն արդեն ավարտվել էր, և ամեն մի արժանավոր վայելում էր իր հասանելիք մրցանակն ու թուքումուրը։

Հերթական մղձավանջից վեր թռավ, աչքերը բացեց, թեպետ արդեն չէր էլ հասկանում` այդ գրողի տարած աչքերը

-1- Էլի հավատաց մրգավաճառին, թե բա՝ հասած դեղձով էլ է լավ չիր լինում։ Ճիշտ է

Հենց ներքին ձայնը սկսեց կանացի ձայնով հետը խոսել, միայն այդ ժամանակ  հասկացավ, որ մի բան

Աշոտ Մելքոնյանի ոստիկան դառնալու պատճառը հասարակությանը և պետությանը ծառայելու նվիրական ցանկությունը կամ հանցագործության դեմ անհաշտ

– Եվա´, ինձ ոչ ոք չի սիրում, բոլորը, բոլոր-բոլորը, ողջ աշխարհն իմ դեմ են դուրս

Զապել Եսայանի «Չխաբող սերը» տպագրվել է Արշակ Չոպանյանի խմբագրած «Ծաղիկ» թերթի 1895 թվականի թիվ 5