թիմային վեպ

Բոլորը լուռ-լուռ են, ծպտուն չկա: Ես եմ, ձեռքերիս մեջ անհավասար իրար վրա դասդասած նշումներս, որ

– Լսե՜ք, թոռնիկներս, ժամանակների մասին եմ ձեզ պատմում, երբ տատիկը ձեր փոքր էր, շա՜տ փոքր,

Պատրա՞ստ եք։ Ի՞նչ։ Արդեն եթերու՞մ եմ։ Լավ, ուրեմն սկսեցինք։ Ըհըմ, Ըհըմ։ Չէ, չէ, լավ եմ,

Ֆուտբոլ ենք խաղում: Դաշտում ենք նորից: Համարձակ մտա, բայց էսօր խաղս մի տեսակ քեֆ չունի:

Նախքան նամակիս բուն իմաստին հասնելը, ուզում եմ ասել մի շատ կարեւոր բան: Քանի որ կարդալը

Հաղթե՜լ ենք, ժողովուրդ, արդա՜ր ա․․․ Երեք հարյուր յոթանասունչորս․․․Մեր թվերը մեկ աճում են, մեկ՝ նվազում, մենք

Բա չիմացաք՝ վարորդական իրավունքիս վկայականը ստացա:– Դու՜րս, – գոչեց ոստիկանության պատուհանիկի մոտի տիկինը, ում սանրվածքը

Վերջապես ես դիմակ ձեռք բերեցի և իմ կյանքն արդեն կհեշտանա։ Զգուշորեն մտա դեղատուն, ճմրթված դրամապանակիցս

Մի պլովդիվյան ծույլ ցերեկով քաղաքապետարանի առաջ ոսկուց թռչող ափսե ա վայրէջք կատարում: Ափսեի ոսկյա դուռը

Այն օրից,երբ իմ պասով մտա դաշտ,անցել է քառասունյոթ պաս, էդ ընթացքում «մեկուսացիա» սերիալի երկու սեզոն

Աշխարհը աշխարհով, թագ ու պսակի համար թուր ու թվանքով, ես իմ ավտոմատ արգելակման ռեժիմով:Չգիտեմ, ով,

(փափք` մերսումից փափկած մարմին՝ ըստ հեղինակի) -Ուրեմն, էդ կովերը ծնված օրվանից դասական երաժշտություն են լսում,