Սիրանուշ Կոստանյան/Ռոմանտիզմը մնացել ա սովետում
–Բարձրացիր այս աստիճաններով,Ես չգիտեմ ինչ կա վերջում,Ես կնստեմ առաջին աստիճանինՈւ կնայեմ ինչպես ես բարձրանում։Միայն ավելի
–Բարձրացիր այս աստիճաններով,Ես չգիտեմ ինչ կա վերջում,Ես կնստեմ առաջին աստիճանինՈւ կնայեմ ինչպես ես բարձրանում։Միայն ավելի
Անմիջապես աչքովս է ընկնում չորս լեզուներով գրված բավականին մեծ ցուցանակը՝ հայերեն, ռուսերեն, անգլերեն, պարսկերեն՝ «Օգնենք
Գաբրիելին թաղեցին շաբաթ օրը, բայց կիրակի նա արդեն տխուր դեմքով նստած էր տան դիմացի երկար
Հայ-վրացական երեկո Մարտի 22-ին ժամը 17։00-21։00 Wood-ս կենտրոնում տեղի կունենա հայ-վրացական գրական և երաժշտական երեկո։
Սկիզբը՝ այստեղ *** – Դա թուլություն էր, և ես օր օրի հիասթափվում եմ քեզանից, ինձանից։
Հերթական անգամ Մարիաննայի երազն ընդհատվեց այն պահին, երբ Վիգենը պատրաստվում էր ասել այն կարևորը, ինչին
Մեր տունը գյուղի ամենածայրի տունն էր։ Կտրված ոչ միայն գյուղից, այլև աշխարհից։ – Էս մեր
քանդված։քաղաք։ մոխրաման։ սիգարետ։ կիսահանգ։աչքերիս մեջ ժպիտ։ ծածուկ օրեր։ անլամազ։գրվելու ճիգեր։ պատշգամբից։թափ առնելու անփորձություն։ -ինձ թափ
Երկու Երկչոտ երկուշաբթի, երկնուղեշ ցից, երկիմաստ ապուշություն, երկսեռ արիացի, երկկողմանի թոքաբորբ, երկկողմանի որբ, երկնիշ աճ,
Հրավիրում ենք կրթվելու և միասին աշխատելու Եթե սիրում ես ֆիլմեր ու սերիալներ նայել, անընդհատ երազում
– Թոշակ կա՞,- հարցրի: Մանուշը ձայն չհանեց: Լուռ էր: Ստիպված էի հարցս կրկնել. – Մանու՛շ,
Մի վառված սիրտ, մի վարձած տուն, մի այրվող հավատ, մի այլայլված ապագա, մի վառվռուն փշուր,