***
Քաղաքում մարդիկ բախվում են միմյանց ու կոտորակվում,
բայց մանրամասների մեջ մտնելու ժամանակ չկա:
Քաղաքում կյանքը մասնատվում է ժամացույցի վայրկյանների
ու գալարվող գնացքների արագության մեջ:
Մեծ քաղաքում մարդիկ վազում են՝
ոտքի տակ ընկնելուց խուսափելու համար..
***
Պատուհանիս տակ ծաղկել է յասամանի թուփը
ու ինձ թևերին առած տարել մանկություն,
ուր յասամանը պատուհանի գոգին է՝ ծաղկամանի մեջ,
ուր տատս բողոքում է նրա արձակած սուր հոտից,
ուր ես չլսելու տալով տուն եմ բերում հերթական փունջը,
ուր խելագարված բզզեզի նման բակից բակ եմ շրջում՝
ծաղիկներ խնդրելով յասամանատերերից․․․
Պատուհանիս տակ ծաղկել է յասամանի թուփը
մոռացության ու անտարբերության մեջ։
Ոչ ոք էլ չի բողոքում նրա սուր հոտից,
չկա մեկը, որը կերազեր իր պատուհանին
յասաման ունենալու կարճ բերկրանքի մասին,
չկան հնությունից արդեն ցեցոտված
պատուհանագոգն ու հին ծաղկամանը։
Տատս չկա ու չկան նրա գլխացավերը։
Պատուհանիս տակ ծաղկած յասամանի թուփն էլ տեր չունի
ու չունի իրեն սիրահարված փոքրիկ աղջնակին․․․
Պատուհանիս տակ դանդաղ մահանում են
մանկության իմ գլխապտույտ երազները։
***
Դու գնացել ու կողպել ես քեզ մոտ բերող ճամփաները։
Ես կանգնել եմ ճամփամիջին ու արեւի շողը բռնած՝
նկարում եմ քո անունը արցունքիս մեջ:
Գիշերները կաթիլ-կաթիլ հավաքել եմ ափերիս մեջ,
որ զարդարեմ վերադարձիդ ուղիները աստղափոշով․․․
Ճամփաները քեզ հետ բերող կիսատվել են, բեկվել լույսից
ու խճճվել աչքերիս մեջ:
Դու ջնջել ես քեզ հետ բերող ճամփաները։
Ես կողպել եմ արցունքներս այտիս վրա։
***
Ինձ բաժին ընկած խաչը տանելու էլ ուժ ես չունեմ,
ծառերից պոկված տերեւի նման կաթում եմ ներքեւ։
Դրսում անձրեւ է…
Իսկ ես խաղում եմ իմ դերն անտաղանդ՝
հանդիսատեսի անտարբեր հնչող ծափերի ներքո:
Մերկացած ծառի ամոթխածությամբ
ինձ եմ փաթաթել բզկտված հոգուս վերջինը լաթերը
և ձմռան վերջին օրվա սպասումով՝
աչքս հառել եմ գարնան խոստումին…
Դրսում անձրեւ է…
իսկ օրը դանդաղ, ծերացած կնոջ ոսկրոտ ձեռքի պես,
փորձում է շտկել ակոսված դեմքի վերջին կնճիռը՝
անհույ ու համառ վերջին ճիգերով:
Ծառերից պոկված տերեւի նման օդում պարելով՝
կաթում եմ ներքեւ:
Դրսում անձրեւ է…
***
Պատահում է հաճախ, որ ցրտից վնգստացող շան տեսքով մեկը
կրծում է ներսդ,
ու թվում է, թե կմեռնես արնահոսությունից։
Բայց մարմինդ զորեղ է.
անկյուներից հավաքում ու կարկատում է բզկտված հոգիդ,
ստիպում քայլել արեւներից ճաքճքած հողի վրայով։
Արնալվիկ ոտքերդ տանջված, բայց կենդանի մարմինդ
տանում են թվացյալ օազիսին ընդառաջ։
Պատահում է, որ անիծում ես շուրջդ հավաքված մարդկանց
կաշվե կոշիկներն ու մտածում՝
գրողը տանի, մի՞թե մենակ եմ։
Նորից լսվում է ցրտից դողացող շան կաղկանձը։
Ուզում ես փռվել գետնին ու ոռնալ աստղերի վրա՝
նրանց հեռու, շատ հեռու լինելու պատճառով։
Ու չկա մեկը, գեթ մեկը, որ սատկացնի ներսիդ շներին
եւ տատական բա ղադրատոմսով պատրաստած թրջոցներ կդնի վերքերիդ թարախակալած։
***
Դու եկար ամռան վերջին օրվա մայրամուտին,
խոսեցիր աշխարհի, մարդու ու թառամող ծաղիկների մասին։
Ես քեզ պատմեցի փոքրիկ աղջկա հյուսած հեքիաթը,
դու ծիծաղեցիր ու քարեր նետեցիր գետում լողացող բադերի վրա։
Մենք փորձեցինք մի բան վրձնել՝ ձեռք ձեռքի տված,
Չստացվեց, գույներն արդեն խամրել էին աշնան քամիներից։
Ես նոր քարեր հավաքեցի։
Բադերն արդեն չկային։
Փողոցներում ձյուն էր ու աղմկող, խլացնող լռություն։
Ամբողջ ձմեռ դու քայլեցիր ինձ հետ՝ փողոցներով սառցակալած..
Ես՝ քո մտքերում, դու՝ աչքերիս մեջ։
Քարերով լցված գրպաններս ծանրացել են շատ
ու արյունոտում եմ եղունգներս, ձեռքերս,
որոնք փորձում եմ թաքցնել ցրտից։
Ամռան վերջին օրվա մայրամուտը պաղ էր։
Ձյան փաթիլները խանգարում են տեսնել
բադերի ճախրանքը մայրամուտի մեջ։
Մարդաշատ քաղաքի փողոցները դատարկ են։
Ես քեզ հորինել եմ, որ սովորեցնեմ բադերին
արեւից շողեր գողանալու ու վեր ճախրելու՝
փոքրիկ աղջկա երազանքը:
Վաղը գարուն է,
արի գնաք ձնծաղիկներ որոնելու,
զարդարենք ճանապարհը վերադարձող բադերի:
Կգա՞ս։
