Հովիկ Մխիթարյան

Աստիճանաբար իրականություն  են դառնում հարազատ վայրերի ուրվագծերը և ցավոտ մխրճվում գիտակցությանս մեջ։ Հևալով վերջին պտույտն

20-ում քեզանով հիանում են, քսանից հետո օգտագործում, 50-ում անիմաստ ես, 60-ից հետո մտածում ես ինչպես

Նոյեմբերյան մի օր զինվորն իջնում էր լեռից: 44-օրյա պատերազմն ավարտվել էր, կրակոցներ ու պայթյուններ չկային։

-Աշո՛տ․․․ -Ահմե՛դ․․․ Նրանց միջև, մոտիկ, հեռավոր մի տեղ կանգնեց մահը։ Լարված իրար էին նայում՝ մահվան

 «Նա մեկ մարդուց ստեղծեց բոլոր ազգերին, որպեսզի բնակվեն ողջ երկրի երեսին. սահմանեց նախակարգյալ ժամանակները և

– Սիրում եմ ձեզ, – ասաց տղան հեռախոսի մյուս ծայրից։  Ինչու՞ է նա ասում՝ ես

– Ա՜, քյորփեքը կտոր-կտոր եղա՜ն, – սուր, աղեխարշ ճիչը ճեղքեց սեպտեմբերյան  վաղորդայնի անհոգությունն ու լռությունը

Մի լքված շինություն էին գտել ու հարմարեցրել վիրահատությունների համար։ Այս ու այնտեղից, փլված շինություններից ու

«… Մի՞թե սա կրակից ազատված խանձողը չէ»։ Զաքարիա 3.2 Մահն ամենուր է, նա տապկնոցի է

Մարտիկի  դին կհավերժանա այնտեղ, որտեղ իր վերջին մտքերն էին, վերջին ջղաձգումները և վերջին ափսոսանքը: Հետո

Մեքենան սահուն շրջադարձ կատարեց և մոտեցավ գեղեցիկ ոճով կառուցված հանդիսության սրահին։Ձախից մեկ այլ հանդիսության սրահ

Դեռ երկար նրան կտանջեն մղձավանջները: Նա սարսափահար վեր կթռչի, մի ակնթարթ ուղեղում միաձուլված կառկայծեն  սարսափելի